Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που τρέχουν. Δεν χρειάζεται να είναι δρομείς μεγάλων αποστάσεων για να προκαλέσουν το θαυμασμό μου, αρκεί να τρέχουν με άνεση 5-10 χιλιόμετρα. Το βρίσκω πολύ δύσκολο κι όσο αυξάνονται τα χιλιόμετρα και τα βάζω κάτω με το μυαλό μου (τα μεταφράζω δηλαδή σε γνώριμες για εμένα αποστάσεις), τόσο αδιανόητο μου φαίνεται και αδύνατο για εμένα, να καταφέρω κάποτε κάτι τέτοιο.
Για παράδειγμα, μου λέει ο σύζυγος πριν λίγες μέρες: «σήμερα, έχω να κάνω ένα 25άρι». Αμέσως κάνω με το μυαλό μου τη διαδρομή Λιανή Άμμο – Ψαχνά και πίσω και με πιάνει πονοκέφαλος. Η δυσκολία που εντοπίζω δεν είναι μόνο στη φυσική κατάσταση, αλλά και στη διαχείριση της μοναξιάς και στην εύρεση αποθεμάτων υπομονής και επιμονής που χρειάζεται όλο αυτό για να γίνει. Μάλλον δεν έχω βρει κίνητρο, όσον αφορά τον εαυτό μου και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κατανοήσει τα κίνητρα των υπολοίπων, που τρέχουν.
Όπως καταλάβατε, το θέμα μας σήμερα είναι ο Μαραθώνιος, μιας και χθες Κυριακή 14/11/2021, πραγματοποιήθηκε ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας, μετά από δυο χρόνια «παύσης» λόγω πανδημίας, κι έλαβαν μέρος 9.800 δρομείς, ανάμεσά τους κι ένας «δικός μας». Κι ενώ για εκείνον ήταν ο 4ος μαραθώνιος που τερματίζει στην ερασιτεχνική του πορεία, για εμένα ήταν η 4η φορά που εκφράζω τις ίδιες απορίες γι’ αυτά τα 42,195 χιλιόμετρα. Κάθε φορά οι απαντήσεις διαφέρουν γιατί διαφέρουν οι στόχοι και στη μέση έχει μπει πια και η εμπειρία.
Στιγμιότυπο από τον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθήνας 14/11/2021
