Τις προάλλες είχα μια συζήτηση σχετικά με τη φιλία γυναικών και αντρών. Ένα θέμα ευαίσθητο που συνήθως οι απόψεις διίστανται. Άλλοι την αποδέχονται, άλλοι δε θέλουν ούτε να την ακούσουν και άλλοι απλά αδιαφορούν.
Καταρχήν, ποιος είπε ότι δεν υπάρχει φιλία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας; Κατά τη γνώμη μου υπάρχει. Και ναι, είναι άδολη, χωρίς ίχνος ερωτισμού. Είναι αυτή η φιλία που έχει μια δόση τρυφερότητας, συμβουλής, αγάπης, συντροφικότητας χωρίς να χρειάζεται να υπάρχει το ερωτικό κομμάτι. Είναι εκείνος ο φίλος που ξέρει τα πάντα για σένα, εκείνος που θα του πεις όλα σου τα μυστικά, εκείνος που θα τρέξεις όταν πληγωθείς από τον βλάκα εκείνον που σου έχει ψήσει το ψάρι στα χείλη. Είναι εκείνος που θα σε ακούσει και θα κάτσει μαζί σου να πιει τις μπύρες ή το κρασί και να του εκμυστηρευτείς όλα σου τα εσώψυχα. Είναι ο άντρας εκείνος που μαζί του νιώθεις όπως ακριβώς νιώθεις με την κολλητή σου.
Ξέρεις, είναι ευλογία να έχεις έναν ή δυο, ενίοτε και 3 άντρες για φίλους. Ένας άντρας θα σκεφτεί κάποια πράγματα πιο ψύχραιμα από μια γυναίκα. Θα βάλει πάνω από όλα τη λογική και θα αφήσει στην άκρη το συναίσθημα. Δε θα τον νοιαξει να σου πει τι ακριβώς σκέφτεται ακόμα και αν σε πληγώσει η αλήθεια του. Κοινώς θα σου δώσει έναν εύκολο δρόμο για το πως σκέφτονται οι άντρες, χωρίς να χρειάζεται να αναλύσεις και να κανείς σκέψεις και συνεχείς προσπάθειες προκειμένου να βρεις την άκρη του νήματος. Άλλωστε τα πράγματα στο κεφάλι ενός άντρα είναι πολύ απλά σε αντίθεση με της γυναίκας που είναι πολύπλοκα. Δηλαδή τι εννοώ; Ένας άντρας π.χ ξέρει ότι τη συγκεκριμένη τη γουστάρει για σχέση και την άλλη για κρεβάτι εν αντιθέσει με τη γυναίκα που θα αρχίσει το να, δε ξέρω, καλός αλλά κτλ κτλ. Έλα κορίτσια, όλες το έχουμε κάνει.
