Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Πλησιάζουμε πιο κοντά στην καρδιά των Χριστουγέννων, η πόλη μας πλημμύρισε με φώτα και φαντασμαγορική διακόσμηση, ενώ ξεκίνησε και το εορταστικό ωράριο των καταστημάτων! Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε μπήκαμε κι εμείς για τα καλά στο πνεύμα των γιορτών, πήραμε τα πρώτα μας δώρα, φτιάξαμε μπισκοτόσπιτα (υπόσχομαι άρθρο) και κάναμε τη βόλτα μας στη στολισμένη παραλία της Χαλκίδας. Με αφορμή όλες τις εκδηλώσεις που έγιναν για το άναμμα του δέντρου στην πλατεία του Αγίου Νικολάου αλλά και το άναμμα των θαλασσινών “ριζωμένων” (κάπου διάβασα τον προσδιορισμό) δέντρων στον πορθμό του Ευρίπου, σήμερα θα εκφράσω μία άποψη…
Καταρχάς να ξεκινήσω ξεκαθαρίζοντας ότι το περίμενα πως και πως! Όλη αυτή η ατμόσφαιρα με τα φώτα, τα στολίδια, το χωριουδάκι με τα ξωτικά και τους καλικάντζαρους, το καρουζέλ, καθώς και όλες οι λεπτομέρειες που παρατηρώ περπατώντας στη Χαλκίδα μας, με κάνει πιο χαρούμενη.
Ωστόσο φαίνεται ότι τα χριστουγεννιάτικα δέντρα έχουν εκτοπίσει εντελώς τις δικές μας ελληνικές παραδόσεις. Δεν λέω ότι δεν μου αρέσουν τα δέντρα, το αντίθετο μάλιστα, κι εγώ δέντρο στολίζω στο σπίτι μου. Επίσης, καταλαβαίνω ότι είναι μάλλον σχετικά εύκολο για τους εργαζόμενους του Δήμου να τυλίξουν με φωτάκια τους φοίνικες, τις πορτοκαλιές και τα πεύκα ή μήπως όχι;
Μια πόλη σαν τη δική μας, άρρηκτα συνδεδεμένη με το θαλασσινό στοιχείο και το μοναδικό φαινόμενο του Ευρίπου, με το Ναό του Αγίου Νικολάου, προστάτη των ναυτικών, να στέκει μεγαλοπρεπής “αγναντεύοντας” τη θάλασσα, θα έπρεπε, κατά τη δική μου ταπεινή άποψη, να στολίζει σταθερά κάθε Χριστούγεννα κι ένα καράβι.
Το καράβι θα πρόσθετε μία νότα νοσταλγική, παραδοσιακή και βαθιά ελληνική και θα έδινε την ευκαιρία σε εμάς τους “νέους” γονείς να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το συμβολισμό του.
Το έθιμο του στολισμένου καραβιού θυμίζει παλιές εποχές, πολύ διαφορετικές, τότε που τα παιδάκια χρησιμοποιούσαν πρόχειρα υλικά, ξυλαράκια, χαρτιά και κουρέλια και με οδηγό τη φαντασία τους κατασκεύαζαν καραβάκια και τα κουβαλούσαν μαζί τους στα κάλαντα. Έπλαθαν στο άγουρο αθώο μυαλό τους εικόνες από τα μακρινά ταξίδια των αγαπημένων τους προσώπων που έλειπαν “στα καράβια” για μήνες ίσως και χρόνια, στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν το ψωμί της οικογένειας.
Η χώρα μας είναι ένας τόπος ευλογημένος με τα δώρα της θάλασσας και ζωγραφισμένος με τις αποχρώσεις του απέραντου γαλάζιου. Το καραβάκι συμβόλιζε την προσμονή των παιδιών να ανταμώσουν και πάλι με τους συγγενείς τους και την αγάπη τους για τη θάλασσα, ακόμη και αν εκείνη αποδεικνύονταν πολύ συχνά σκληρή για τους ανθρώπους που έπαιρνε κοντά της. Παράλληλα, τα καραβάκια αποτελούσαν κι ένα τιμητικό καλωσόρισμα για τους θαλασσοπόρους που επέστρεφαν στα σπίτια τους ή ακόμα κι ένα “τάμα” που συνόδευε την προσευχή να παραμείνουν ασφαλείς όσοι πάλευαν με τα κύματα.
τα “ριζωμένα” στον πορθμό του Ευρίπου δέντρα
Γιατί λοιπόν “ριζωμένα” δέντρα στον πορθμό του Ευρίπου και όχι “ριζωμένα” καραβάκια; Γιατί όχι και τα δύο; Γιατί να μην υπάρχει ένα στολισμένο και φωτισμένο καράβι στην πλατεία του Αγίου Νικολάου εκτός τη φωτισμένη πορτοκαλιά (ή λεμονιά – δεν είμαι σίγουρη) κι εκείνο το ψηλό δέντρο που του έριξαν μία κουρτίνα φωτάκια;
Κατά τη βόλτα μου λοιπόν, έψαξα να βρω καραβάκι κάπου… Και βρήκα δύο! Ένα στη βιτρίνα ενός καταστήματος κι ένα στην αυλή ενός νηπιαγωγείου. Το δεύτερο είχε στα πανιά του κρεμασμένες ευχές για το νέο έτος γραμμένες από παιδικά χεράκια. “Τι συγκινητικό και όμορφο”, σκέφτηκα και ανακουφίστηκα λιγάκι, “ίσως τα παιδάκια αυτά, οι μελλοντικοί τοπικοί άρχοντες και δημότες αυτής της πόλης, να διατηρήσουν το έθιμο που κάπως, κάπου, κάποτε, άκουσαν γι’ αυτό στο νηπιαγωγείο!”
Καλή εβδομάδα σας εύχομαι!
Οι φωτογραφίες είναι δικές μου λήψεις 12/12/2021