Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Διανύουμε την τελευταία εβδομάδα του Τριωδίου και πλησιάζουμε στην Κυριακή της Αποκριάς και την Καθαρά Δευτέρα. Όπως σας έχω ξαναπεί, οι Απόκριες δεν είναι από τις αγαπημένες μου γιορτές και περιόδους χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δε συμμετέχω σε κάποια δρώμενα. Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά της περιόδου αυτής που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον και σήμερα θα τα μοιραστώ μαζί σας.
Τα περισσότερα παιδιά αγαπούν τις Απόκριες γιατί μεταμφιέζονται, πετούν σερπαντίνες και κομφετί και πηγαίνουν σε πάρτι. Κάποια μάλιστα κρατούν τις στολές όλο το χρόνο στη ντουλάπα και συχνά πυκνά ξεπροβάλλουν από το υπνοδωμάτιο ως Batman, Spiderman, ιππότες ή πιτζαμοήρωες! Προφανώς αναφέρομαι στο δικό μου στενό οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο έχουμε μόνο “αγορίστικες” μεταμφιέσεις!
Αυτό τον ενθουσιασμό των παιδιών μπορούμε να πάρουμε ως αφορμή οι μεγάλοι και να αφηγηθούμε την ιστορία του Αρλεκίνου μέσα από το ομώνυμο βιβλίο της Ζωρζ Σαρή. Πρόκειται για μια συγκινητική αποκριάτικη ιστορία που μας ταξιδεύει στο θαυμαστό καρναβάλι της Βενετίας. Εκεί, ένα φτωχό παιδί, ο Αρλεκίνος, παρακολουθούσε τις φανταχτερές παρελάσεις και τους μασκαράδες από το παράθυρο, νοσταλγώντας τέτοιες ευτυχισμένες στιγμές με τον πατέρα του που είχε χάσει.
Η μητέρα του Αρλεκίνου δεν άντεχε να βλέπει το παιδί της στεναχωρημένο και ξεκίνησε να ψάχνει στη σοφίτα για παλιά ρούχα που θα μπορούσε να μεταποιήσει και να συνδυάσει ως μια αυτοσχέδια στολή. Το αποτέλεσμα της ολονύχτιας προσπάθειάς της ήταν ένα πολύχρωμο ρούχο από ραμμένα κουρελάκια, πολύ ιδιαίτερο και όμορφο.
Η στολή είχε μεγάλη επιτυχία, όλοι τη θαύμασαν και ρωτούσαν που τη βρήκε, ενώ ο Αρλεκίνος έγινε ο Βασιλιάς του Καρναβαλιού και φυσικά πολύ ευτυχισμένος. Και η μαμά του όμως, η κυρία “Φαντασία”, έγινε διάσημη και από τότε έραβε “αρλεκίνους” για όλη την πόλη!
Φυσικά εγώ στη μικρή μου περίληψη, δεν μπορώ να μεταφέρω τη μαγεία του πραγματικού παραμυθιού, γι’ αυτό σας το δίνω να το ακούσετε!
Ο αρλεκίνος, φυσικά υπάρχει από πολύ πιο παλιά και δεν είναι τόσο “αγγελικός”! Σημαίνει μάλιστα “μικρός διάβολος” και είναι ένας από τους κυριότερους χαρακτήρες της κομέντια ντελ άρτε (Commedia dell’arte), της λαϊκής ιταλικής αυτοσχεδιαστικής κωμωδίας (υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής από τον 16ο ως τον 18ο αιώνα).
Η Commedia dell’arte επηρέασε σημαντικά την εξέλιξη και πορεία του θεάτρου. Οι παραστάσεις ήταν υπαίθριες, σε πρόχειρα κατασκευασμένες σκηνές και οι ηθοποιοί χρησιμοποιούσαν πολλά αντικείμενα, μάσκες και αυτοσχέδια κοστούμια. Στηριζόταν κυρίως στις δεξιότητες των ηθοποιών, στην αυτοσχεδιαστική τους ικανότητα και πολλές φορές στην ευλυγισία και χορευτική τους ικανότητα. Ήταν ένα από τα πρώτα θεατρικά είδη που συμπεριέλαβε γυναίκες ηθοποιούς στο θίασο!
Δε θα ήταν υπέροχο να βρισκόμασταν με κάποιο μαγικό τρόπο στο βενετσιάνικο καρναβάλι;;;