Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Πώς είστε αυτές τις μέρες; Πώς περνάτε; Πώς νιώθετε;
Είναι και η δική σας ψυχολογία σαν ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει ορόφους αδιάκοπα;
Τα νέα από τον κόσμο μας, τον άμεσο ή τον έμμεσο, είναι ως επι το πλείστον άσχημα. Οι σκηνές από τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι τρομακτικές, η πανδημία καλπάζει κι ετοιμάζεται για το επόμενο κύμα (έχω χάσει το μέτρημα), τα πάντα ακριβαίνουν με τα ίδια ή μικρότερα εισοδήματα, ιστορίες βίας γίνονται καθημερινά γνωστές και αναλύονται στις οθόνες μας, οπαδική βία, δολοφονίες, ανεξιχνίαστες, ακόμη, περίεργες υποθέσεις που σε κάνουν ν’ απελπίζεσαι και να σκέφτεσαι σε τι κόσμο μεγαλώνουν τα παιδιά μας. Το ψυχολογικό φορτίο βαρύ, η πίεση της δουλειάς ασήκωτη, η αβεβαιότητα για το αύριο μεγάλη και όλα αυτά στο περιβάλλον ενός πλανήτη που αιμορραγεί και ξεσπά με ακραία καιρικά φαινόμενα.
Από την άλλη πλευρά, την ασχήμια έρχεται να πολεμήσει η ομορφιά. Η φύση ανθίζει και μας πλημμυρίζει με φως, χρώματα και αρώματα. Τα γέλια και τα αθώα βλέμματα των μικρών παιδιών, που δε φταίνε σε τίποτα να ζουν διαρκώς ένα δράμα, μας χαρίζουν χαμόγελα στα χείλη μας, δύναμη να συνεχίσουμε κι αισιοδοξία. Οι δικοί μας άνθρωποι, αυτοί που στέκονται δίπλα μας σε κάθε εύκολη ή δύσκολη στιγμή.
Μοιάζει με την αιώνια πάλη του καλού με το κακό ενώ κανείς δεν ξέρει τι θα επικρατήσει.
Κάποτε, σε ένα σεμινάριο θετικής ψυχολογίας, ο εισηγητής μας είχε βάλει μία άσκηση, σαν συμβουλή για να βάλουμε περισσότερη θετικότητα στις ζωές μας:
Στο τέλος κάθε ημέρας, το βράδυ που κάνουμε τον απολογισμό μας και την προετοιμασία για την επόμενη, να συζητάμε με τους ανθρώπους μας το ένα (το πιο βαρυσήμαντο) “κακό” της ημέρας και τα τρία “καλά”. Έπρεπε οπωσδήποτε να αναφέρουμε στη σύνοψη της μέρας μας μόνο ένα “κακό” και τουλάχιστον τρία “καλά”. Για αρκετό καιρό δοκίμασα την τεχνική αυτή μέχρι που μου έγινε συνήθεια. Επιπλέον, έχω κι ένα “ημερολόγιο” που στο τέλος κάθε εβδομάδας, την Κυριακή, έχει ένα πλαίσιο κειμένου και ζητάει να γράψεις: τι κρατάς και τι αφήνεις, από την εβδομάδα που πέρασε.
Στην πρώτη περίπτωση, της συμβουλής του εισηγητή, νιώθω σα να τονίζω τα θετικά της ημέρας μου, όσο μικρά ή αδιάφορα κι αν ήταν, υποβαθμίζοντας κατά κάποιον τρόπο τα αρνητικά και δίνοντας τελικά θετικό πρόσημο στην ημέρα. Κάθε ημέρα (σχεδόν) κλείνει με μια ευχάριστη αίσθηση.
Στη δεύτερη περίπτωση, του ημερολογίου, νιώθω σα να κρατάω καταγεγραμμένα τα “επιτεύγματα” της εβδομάδας, από τα μικρότερα ως τα μεγαλύτερα, για παράδειγμα, ένα μπράβο στη δουλειά, ένας νέος φίλος, μια ωραία βόλτα, μία έξοδος, ένα σινεμά, ένα οικογενειακό τραπέζι, μία εκδρομή και άλλα πολλά, ενώ παράλληλα ξορκίζω και απομακρύνω τα άσχημα από την ψυχή μου, γράφοντάς τα στη “μαύρη λίστα” εκεί όπου θα χαθούν για πάντα.
Εσείς στον απολογισμό της ημέρας ή εβδομάδας τι πρόσημο βάζετε;
Υπάρχει κάτι που περιμένετε αυτή την περίοδο με ανυπομονησία; Εγώ να ταξιδέψω!
Περιμένω τα σχόλιά σας!