Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Δεν θα μακρηγορήσω. Εγώ έχω δυο αδέσποτα ζωάκια στο σπίτι. Κάποιος άλλος έχει αγοράσει από pet. Ξέρετε.. δεν νιώθω άβολα που τα δικά μου δεν είναι κάποιας γνωστής ράτσας.. Τα ξεπεράσαμε άλλωστε αυτά.. ζήσαμε και με τις ναζιστικές ιδέες στην πρόσφατη ιστορία μας..
Τα σκυλάκια μου είναι αξιαγάπητα. Έχουν προσαρμοστεί πολύ γρήγορα στο σπιτικό περιβάλλον.. αν και στην αρχή είχαμε τα στομαχικά μας θέματα λόγω της αλλαγής της διατροφής. Τα σκυλάκια μου δεν τ’ αλλάζω με τίποτα. Ούτε αυτά μ’ αλλάζουν. Τα προσέφερα ασφάλεια και θαλπωρή.. μου ανταποδίδουν αγάπη.. πίστη.. ζωή! Ήταν αδέσποτα.. ήμουν διαθέσιμη.. κι έτσι είμαστε μια ωραία οικογένεια!
Σίγουρα ισχύει ότι ένα ζωάκι δεν είναι ένα πειραματόζωο για να παίξει λίγο το παιδί μας ή να δούμε αν τα πάει καλά με τα ζωάκια. Ένα ζωάκι να είναι μέλος της οικογένειάς μας.. ισότιμο μέλος. Αν ξεκινήσει έτσι η σχέση.. τότε ένα αδέσποτο ζωάκι θα προσαρμοστεί εύκολα στο σπίτι..
Φυσικά δεν αναιρούνται οι ευθύνες του δήμου για τα αδέσποτα. Δεν αναιρούνται ούτε για τις συνθήκες διαβίωσης. Τα προγράμματα στειρώσεων δεν λειτουργούν μεθοδικά. Η εκστρατεία ευαισθητοποίησης και η υποστήριξη εθελοντών που χρειάζονται για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.. δεν αξιοποιούνται όπως πρέπει.. Κι αυτά όλα είναι γενικές παρατηρήσεις.. και διαχρονικά διατυπώνονται. Το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται δραστικά.. και φτάνουμε στο προφανές.. να λέμε ότι αν όλοι αντί να αγοράζαμε σκυλάκια ράτσας υιοθετούσαμε ένα αδεσποτάκι.. τα πράγματα θα γίνονταν καλύτερα..