Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Είδαμε μία υπέροχη παράσταση συμμετοχικού θεάτρου και θέλουμε να το μοιραστούμε!
“Μια φωλιά για σένα”
Είναι στ’ αλήθεια απερίγραπτο το συναίσθημα να βλέπεις δύο 7χρονα παιδιά να παρακολουθούν με τόση προσήλωση μια θεατρική παράσταση, σχεδόν να “ρουφούν” κάθε στιγμή. Και δεν μιλάμε για κάποια υπερπαραγωγή που σε θαμπώνει με σκηνικά, κοστούμια, φώτα και μεγάλο θίασο. Από αυτή την άποψη… το εντελώς αντίθετο! Δύο νέα παιδιά, μ’ ένα αυτοσχέδιο σκηνικό, χειροποίητα αντικείμενα και απύθμενο ταλέντο, περνούν μηνύματα, συγκινούν, τραγουδούν και λένε μία όμορφη αλληγορική ιστορία.
Ο Δημήτρης Λιάσκος με τα πνευστά του σε μεταφέρει σ’ ένα μαγικό δάσος, όπου τα πουλιά μιλούν, ενώ η Ευρυδίκη Σαμαρά γίνεται με το σώμα, την κίνηση και τη φωνή της ένα κλουβί που αναζητά φιλοξενούμενους.
Μια παράσταση γεμάτη ήχους του δάσους, εικόνες, μελωδίες, ανατροπή, συγκίνηση. Μια παράσταση διαδραστική, όπου οι θεατές μπορούν να εκφραστούν με λόγο και με κίνηση. Μια ιστορία που προβληματίζει τους μεγάλους και τους λυτρώνει ταυτόχρονα. Μια ιστορία που ενθουσιάζει τα παιδιά γιατί τα κάνει “πουλιά που πετούν ελεύθερα, ψηλά και μακριά”.
Συνήθως όταν βλέπω ένα θεατρικό έργο, δεν το σχολιάζω αμέσως. Το αφήνω μέσα μου λίγες μέρες να καταλαγιάσει κι έπειτα “το κρίνω” σύμφωνα με το αν συνεχίζω να το σκέφτομαι και αν συνεχίζει να μ’ επηρεάζει. Το είδαμε την περασμένη Κυριακή, σήμερα είναι Τετάρτη, ενώ μόλις χθες το συζητήσαμε με το γιο μου. Είναι ακόμη έντονη η επιρροή του πάνω μας. Μας άρεσε πάρα πολύ η κινησιολογική προσέγγιση, το σενάριο που ισορροπούσε τέλεια ανάμεσα σε χιούμορ και συγκίνηση και φυσικά η υπόθεση! Μάλιστα, πρόσφατα χάσαμε ένα παπαγαλάκι, που βρήκε την ευκαιρία να δραπετεύσει όταν πήγαμε να καθαρίσουμε το κλουβί του και η σύνδεση του περιστατικού αυτού με την παράσταση ήταν αναπόφευκτη.
Όντας πιο έτοιμη λοιπόν ν’ ανοίξω την πόρτα του κλουβιού μου, όταν έρθει η ώρα, σας προτείνω να μην το χάσετε την επόμενη φορά που θα σας δοθεί η ευκαιρία!
Λίγα λόγια για το έργο από την επίσημη σελίδα στο Facebook
