Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Χριστός Ανέστη φίλες και φίλοι. Το φως της Ανάστασης να πλημμυρίσει τις καρδιές μας, το μήνυμα ν΄ ακουστεί σε όλο τον κόσμο και η Αγάπη να μας οδηγεί στο εξής!
Από μικρή αναρωτιόμουν διάφορα σχετικά με την Ανάσταση… Κάποιοι από εσάς θα γελάσετε, άλλοι μπορεί να ταυτιστείτε:
Αναρωτιόμουν αν κυριολεκτικά θ’ αναστηθούν όλα τα “κάποτε ζωντανά” πλάσματα αυτού του πλανήτη. Είχα πρακτικά ερωτήματα: αν θα έχουν το ίδιο σώμα ή κάποια άλλη “μορφή”, που θα χωρέσουν όλοι, τι είδους “ζωή” θα ζήσουν μετά; Θα έχουν σπίτι; Θα ψάξουν για δουλειά; Θα βρουν τη χαμένη τους οικογένεια που θα μετρά γενιές και γενιές αναστημένων μελών εις τους αιώνες;
Κι επειδή η μία ερώτηση έφερνε την επόμενη και προφανώς λογικές απαντήσεις δεν μπορούσαν να δοθούν, κατέληγα στο βολικό συμπέρασμα μίας νέας διάστασης “ζωής” που δεν μπορεί να εξηγηθεί με λογική, παρά μόνο πιστεύοντας.
Θυμάμαι ότι ένας καθηγητής θεολογίας στο σχολείο μας έλεγε “πίστευε κι ερεύνα”, εννοώντας να ψάχνουμε τα βαθύτερα νοήματα της χριστιανικής διδασκαλίας, ν’ αναζητάμε τι σημαίνει για τον καθέναν από εμάς η πίστη και η επαφή με το Θεό.
Ίσως άργησα να τον καταλάβω και μπορεί να μην τον έχω κατανοήσει ακόμα, ωστόσο θυμάμαι τα λόγια του και κάθε χρόνο και τα ανακαλώ τις μέρες του Πάσχα.
Για να κάνω και λίγο χιούμορ, είναι η γνωστή η φράση ότι από τη στιγμή που γεννιέται ένας άνθρωπος, τα μόνα σίγουρα που θα τον επισκεφθούν είναι η εφορία και ο θάνατος. Και αν καταφέρει ν’ αποφύγει το πρώτο, το δεύτερο είναι αναπόφευκτο. Έτσι, οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε ότι μπορούμε να νικήσουμε το θάνατο.
Η Ανάσταση του Χριστού είναι η ελπίδα μας ότι θα νικήσουμε όπως Εκείνος. Το μονοπάτι της Ανάστασης όμως δεν είναι εύκολο. Προϋποθέτει ν’ αναμετρηθούμε με τα σκοτάδια μας, ν’ ανεβούμε το Γολγοθά μας και να επιλέξουμε την Αγάπη και τη Συγχώρεση, παρά τις προδοσίες, τα βασανιστήρια και τα πάθη που θα υποστούμε.
Δεν ξέρω πως εσείς “μεταφράζετε” την Ανάσταση, αγαπητοί φίλοι. Λύτρωση; Ελευθερία; Σωτηρία; Επανάσταση; Ελπίδα; Η φύση μας διδάσκει την αλήθεια για την Ανάσταση. Κάθε χρόνο την άνοιξη, και όχι μόνο, αναγεννάται και γιορτάζει τη ζωή. Ίσως, για να καταλάβουμε, πρέπει να βγούμε από το “Εγώ” μας και να μάθουμε να σεβόμαστε τη Ζωή.
Για εσάς ποιο είναι το πραγματικό νόημα της Ανάστασης σήμερα, στη σύγχρονη ζωή;
Αρκετά με τις δικές μου αναζητήσεις λοιπόν. Θα σας μεταφέρω ένα απόσπασμα σχετικό με τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν, έναν πολύ επιδραστικό Αυστριακό φιλόσοφο, που εντόπισα τυχαία σε ένα blog και μου άρεσε (link στο τέλος):
“…Στο πλοίο που τον πήγαινε στο Bergen, o Wittgenstein έγραψε για την Ανάσταση του Χριστού και για εκείνο που τον έκανε να τείνει να πιστέψει σ’ αυτήν. Σκεφτόταν πως, αν ο Χριστός δεν «ανέστη εκ νεκρών», τότε έλιωσε στον τάφο του όπως κάθε άλλος άνθρωπος. «Είναι νεκρός και αποσυντεθειμένος». Έπρεπε να επαναλάβει και να υπογραμμίσει τη σκέψη αυτή για να αντιληφθεί πόσο απαίσια ήταν. Διότι, αν ήταν έτσι τα πράγματα, ο Χριστός ήταν ένα δάσκαλος σαν όλους τους άλλους «και δεν μπορεί πια να βοηθήσει. Κι εμείς είμαστε πάλι ορφανεμένοι και μοναχοί. Και δεν μας μένει παρά μόνο η σοφία και ο στοχασμός». Κι αν αυτό είναι ό,τι έχουμε, τότε (σελ. 387) «βρισκόμαστε μέσα σε μια Κόλαση όπου μόνο να ονειρευόμαστε μπορούμε, ενώ ένα είδος στέγης μας χωρίζει από τον Ουρανό. Αν ήθελε να σωθεί, να λυτρωθεί, τότε η σοφία δεν ήταν αρκετή. Χρειαζόταν πίστη:
Και πίστη σημαίνει πίστη σ’ εκείνο που η καρδιά μου, η ψυχή μου χρειάζεται κι όχι η στοχαζόμενη διάνοιά μου. Γιατί είναι η ψυχή μου με τα πάθη της, σαν να λέμε με τη σάρκα και τα οστά της, εκείνο που πρέπει να σωθεί κι όχι το αφηρημένο Πνεύμα μου. Θα μπορούσαμε να πούμε: Μόνο η Αγάπη μπορεί να πιστέψει στην Ανάσταση. Είναι η Αγάπη που πιστεύει στην Ανάσταση. Η λυτρωτική αγάπη πιστεύει ακόμη και στην Ανάσταση. Εμμένει στην Ανάσταση.
Αυτό που χρειαζόταν για ν’ αποδράσει από την κόλαση της μοναξιάς ήταν ίσως, σε τελευταία ανάλυση, ν’ αγαπήσει. Αν μπορούσε να το κάνει αυτό, τότε θα μπορούσε να υπερνικήσει τις αμφιβολίες του, να πιστέψει στην Ανάσταση, κι έτσι να λυτρωθεί. Ίσως, αυτό που χρειαζόταν πρώτα ήταν ν’ αγαπηθεί απ’ τον Θεό. «… Λυτρώσου πρώτα και βαστήξου γερά τότε θα δεις ότι βαστιέσαι απ’ αυτή την πίστη». Πρώτα πρέπει να λυτρωθείς: «Τότε τα πάντα θα είναι διαφορετικά και δεν θα “είναι ν’ απορείς”, αν τυχόν τότε κάνεις πράγματα που δεν μπορείς να κάνεις τώρα»: λ.χ. να πιστέψεις στην Ανάσταση. Φαίνεται λοιπόν ότι η πίστη στην Ανάσταση είναι απαραίτητη για τη σωτηρία, αλλά η σωτηρία χρειάζεται για να πιστέψεις στην Ανάσταση. Ποιος θα σπάσει τον φαύλο κύκλο; Αυτός ο ίδιος ή ο Θεός;
Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του· αλλά δεν ήταν δική του δουλειά και να τις συγχωρήσει. (σελ. 388)…”