Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Είδατε το debate των πολιτικών αρχηγών χθες βράδυ;
Ακόμα και αν δεν είστε από εκείνους που το παρακολούθησαν, αγκαλιά με σακούλες πατατάκια, σήμερα θα μάθετε από ενημερωτικά sites για το τι ειπώθηκε.
Και μάλιστα πρέπει, αφού σε λίγες μέρες θα κληθούμε να επιλέξουμε ποιος θα κυβερνήσει τη χώρα.
Όλο το debate σε πολλά σημεία, γινόταν σχεδόν αστείο, αφού πέραν από τις ασαφής απαντήσεις που δόθηκαν- απαντήσεις που ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί να καταλάβει και όχι γιατί είνα χαζός, αλλά γιατί πρακτικά εφαρμόσιμες δεν τις έχει δει- έχει πολλά κενά.
Όσο και αν προσπάθησαν οι δημοσιογράφοι να λάβουν απαντήσεις, οι ασάφιες συνεχίστηκαν.
Αυτό όμως το οποίο κυριάρχησε, ήταν η λήθη. Κακό πράγμα να ξεχνάμε, τι κάναμε, τι έγινε, γιατί κάτι δεν πήγε καλά.
Πολλοί μάλιστα πήραν πίσω και πράγματα που πριν 4 χρόνια οι ίδιοι έλεγαν.
Και αναρωτιέμαι και θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Πώς μπορεί κάποιος να αποφασίσει με γενναιότητα, όταν δεν έχει να πατήσει σε ένα σχεδόν σίγουρο έδαφος; Πόσο δύσκολη είναι αυτή η επιλογή τελικά;
Βέβαια αν δεν καλυφθήκατε, όσοι το είδατε, ή δεν σας άρεσε ότι απαντούσαν όλοι μαζί, σίγουρα έχουμε και άλλες ομιλίες που ο καθένας θα δηλώσει στο λαό τι στόχους έχει.
Όμως ανεξάρτητα από τους στόχους, καλό είναι να δούμε λίγο όλοι, πόσα από αυτά μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Γιατί και εγώ μπορεί να ήθελα να γίνω γιατρός, όμως φοβούμενη το αίμα, δεν θα μπορούσα ποτέ!
Οι θεωρίες λοιπόν καλό θα είναι να μείνουν στα βιβλία και όλοι εμείς που θα επιλέξουμε την επόμενη Κυριακή, να είμαστε σίγουροι για τις αποφάσεις μας και να μην πάρουμε αψήφιστα την εκλογική διαδικασία.
Δεν είναι Πάσχα στο χωριό, ούτε καφές με παλιούς γνωστούς. Είναι αυτό που πρέπει να στηρίξουμε, αν δεν θέλουμε να γκρινιάζουμε μια ζωή, για όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητα, στην τσέπη μας και στις δουλειές μας.