Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Η υπηρεσιακή κυβέρνηση κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος για την τραγωδία της Πύλου. Τι έγινε στην Πύλο; Ένα αλιευτικό σαπιοκάραβο δουλέμπορου.. μετέφερε περίπου 700 ψυχές από τη Λιβύη στην Ιταλία. Τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι; Επειδή έφυγαν από τη Λιβύη όπου μαίνεται ο εμφύλιος.. θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν πρόσφυγες. Στα ανοιχτά της Πύλου λοιπόν.. κάτι έγινε και.. η ελληνική θάλασσα έγινε ο υγρός τάφος αυτών των ανθρώπων.
Το πρωτοσέλιδο της γαλλικής LIBERATION καταγράφει την τραγωδία της Πύλου
Διασώθηκαν περί τους 100 ανθρώπους.. ανασύρθηκαν νεκροί γύρω στους 80.. οι έρευνες συνεχίζονται. Οι διασωθέντες μας γνώρισαν ότι με το δουλεμπορικό ταξίδευαν κοντά στους 700 πρόσφυγες.. ανάμεσά τους και περί τα 100 παιδιά. Μάλιστα μαρτυρούν ότι οι γυναίκες και τα παιδιά βρίσκονταν στο αμπάρι.. και δυστυχώς.. ούτε μια γυναίκα και ούτε ένα παιδί δεν βγήκε ζωντανό. Οι φωτογραφίες του αλιευτικού από το drone του Οργανισμού Ευρωπαϊκής Συνοριοφυλακής.. γνωστός ως Frontex.. μαρτυρούν το μέγεθος της τραγωδίας.
Στο σημείο που φτάσαμε.. όταν μιλάμε για τη μεγαλύτερη τραγωδία σε ελληνικά νερά.. θα πρέπει τουλάχιστον να παραδεχτούμε ότι το δημόσιο πένθος αποτελεί σε μεγάλο βαθμό μια επίφαση.. περισσότερο μια έκφραση πολιτικής ορθότητας.. παρά πιστή αποτύπωση ενός πραγματικού συναισθήματος. Το μεταφέρω όπως ακριβώς το γράφει στο news247.gr ο πολιτικός συντάκτης Γιάννης Αλμπάνης.
«Οι πολιτικοί, ακόμα και αυτοί που έχουν καριέρα καλλιεργώντας τον ηθικό πανικό για τη μετανάστευση, εκφράζουν την οδύνη τους για το πολύνεκρο ναυάγιο. Στα ΜΜΕ, ακόμα και σε αυτά που παρουσιάζουν τις προσφυγικές ροές με όρους πολεμικής εισβολής, το ύφος είναι θλιμμένο και ο τόνος πένθιμος -με εξαίρεση την Τατιάνα που κράτησε ψηλά το φλάμπουρο της επιδεικτικής αναισθησίας».
Στην ουσία.. όταν ο πρόσφυγας αναγκάζεται να μπει σε δουλεμπορικό.. τότε για ποια ανθρώπινα δικαιώματα να μιλήσουμε.. για ποιο διεθνές δίκαιο.. για ποιο πολιτισμό.. για ποιον άνθρωπο. Είμαστε τα πιο άγρια ζώα του πλανήτη. Θα συνεχίσω με τα γραφόμενα του Γιάννη Αλμπάνη.. στα οποία συμφωνώ πλήρως.
«Δεν αντιμετωπίζονται όλοι οι θάνατοι το ίδιο γιατί δεν μετράνε όλες οι ζωές το ίδιο. Θεωρητικά οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες έχουν ως θεμέλιο την αδιαπραγμάτευτη αξία της ανθρώπινης ζωής · κάθε ζωής. Στην πράξη αυτό δεν ισχύει. Δεν ισχύει στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και κυρίως δεν ισχύει για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.
Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες έχουν δαιμονοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που δεν τους αναγνωρίζονται τα σύμφυτα με την ανθρώπινη υπόσταση θεμελιώδη δικαιώματα, με προεξάρχοντα το σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Πριν λίγες μέρες οι New York Times σε ένα έξοχο ρεπορτάζ απέδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας οτι το Λιμενικό συνέλαβε μια ομάδα αιτούντων άσυλο στη Λέσβο και χωρίς να ακολουθήσει καμία νόμιμη διαδικασία, τους εγκατέλειψε σε μια σωστική λέμβο μέσα στη θάλασσα, για να τους παρασύρει το ρεύμα προς την Τουρκία. Κι όμως! Γι αυτήν την καραμπινάτη περίπτωση παράνομης και απάνθρωπης κρατικής συμπεριφοράς, δεν υπήρξαν ουσιαστικές αντιδράσεις. Αντιθέτως, μπορούμε να πούμε ότι το εκλογικό σώμα επικροτεί την τακτική των παράνομων pushbacks που υιοθέτησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η Ελλάδα σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά εξαίρεση του ευρωπαϊκού κανόνα. Παντού στην Ευρώπη οι μετανάστες και οι πρόσφυγες ταυτίζονται με την εγκληματικότητα, την τρομοκρατία, την πολιτισμική απειλή. Παντού στην Ευρώπη όσο πιο σκληρή πολιτική υπόσχεσαι για τη μετανάστευση, τόσες πιο πολλούς ψήφους παίρνεις. Παντού στην Ευρώπη η οποιαδήποτε προσπάθεια να συζητηθεί το μεταναστευτικό με νηφαλιότητα, λοιδορείται και συκοφαντείται.
Μέχρι που έρχονται οι τραγωδίες όπως αυτή της Πύλου για να δείξουν ότι η απελπισία είναι πιο ισχυρή από τα pushbacks, τους φράχτες και τα στρατόπεδα. Όταν κλείνει ένας δρόμος προς την (υποτιθέμενη) ελπίδα, πάντα αναζητείται ένας καινούργιος ο οποίος συνήθως είναι πιο επικίνδυνος από τον παλιό. Γι΄αυτό η Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε θάλασσα-νεκροταφείο.
Στη σημερινή Ευρώπη (και πολύ περισσότερο στη σημερινή Ελλάδα) είναι αντιδημοφιλές να υπερασπίζεσαι τις ζωές των μεταναστών. Πολλές φορές όμως αυτό που είναι αντιδημοφιλές, είναι και αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να κάνει κανείς. Πολλές φορές κρινόμαστε ηθικά στα αντιδημοφιλή. Γιατί κάθε ζωή πρέπει να μετράει το ιδιο. Γιατί όταν κάποιες ζωές μετράνε λιγότερο από τις άλλες, τότε υποτιμάται συνολικά η αξία της ανθρώπινης ζωής».
