Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Δυσκολεύτηκα πολύ να μοιραστώ κάποιο θέμα μαζί σας φίλοι μου. Γράφτηκαν μέσα σε λίγες ώρες τόσα πολλά για τη νέα τραγωδία με τον άνθρωπο που σπρώχτηκε και πνίγηκε στα απόνερα της προπέλας, που πραγματικά δεν ξέρω τι καινούριο μπορεί να ειπωθεί.
Από την άλλη πλευρά, ο Βόλος και το Πήλιο πνίγονται στη λάσπη της κακοκαιρίας Daniel, η οποία αφήνει πίσω της ήδη θύματα, αγνοούμενους και ολική καταστροφή. Τα θυμόμαστε έντονα, τα ζήσαμε πρόσφατα και οι μνήμες επανέρχονται και προκαλούν τρόμο και αγωνία.
Τι να πούμε; Ότι δεν τα έχουμε ξαναζήσει; Ότι είμαστε σοκαρισμένοι; Ότι δεν ήταν αναμενόμενα; Πλέον, οι πολλές και ποικίλες τραγωδίες που βιώνει αυτή η χώρα, έχουν αντικαταστήσει την κανονικότητα.
Από που να το πιάσει κανείς; Από τα Τέμπη; Το ναυάγιο της Πύλου; Τον Μιχάλη στη Φιλαδέλφεια; Τις αμέτρητες γυναικοκτονίες;
Μια χώρα κατεστραμμένη απ’ άκρη σ’ άκρη, παρατημένη στην τύχη της να σιγοκαίγεται για μέρες μέχρι να σβήσει η φωτιά σε κάποια θάλασσα και να έρθει τότε μια πλημμύρα να τη σκεπάσει για τα καλά. Να τη θάψει στη λάσπη, να την αφανίσει.
Λίγο να καθίσει κάποιος ν’ αναλογιστεί τι συμβαίνει γύρω μας διαρκώς, από την Πισπιρίγγου και τον Μπάμπη τον πιλότο, μέχρι το Λιγνάδη και τους τοξικομανείς “γονείς” που έθαψαν το παιδί τους σε εργαλειοθήκη στην ταράτσα. Το ένα πιο φρικτό από το άλλο… Η λίστα φυσικά δεν έχει τελειωμό και γυρίζει πίσω στο χρόνο… Άνθρωποι ή κτήνη; Τέρατα με τη μάσκα ανθρώπου; Τι είμαστε τελικά;
Φτάσαμε λοιπόν και στη μέρα που το πλήρωμα ενός πλοίου, το οποίο έχει ευθύνη για την ασφάλεια των επιβατών, σπρώχνει στο θάνατο έναν άνθρωπο που τρέχει αργοπορημένος να επιβιβαστεί. Πώς να τους χαρακτηρίσεις; Ποιος χαρακτηρισμός περιγράφει καλύτερα τα κόπρανα που υπάρχουν στο κεφάλι τους; Η συνέχεια δε, ήρθε να μας αποτελειώσει…
Δημοσιογράφοι ξεστομίζουν απαράδεκτες δηλώσεις, ένας κυνικός υπουργός επιχειρεί να μετατρέψει τους θύτες σε θύματα και μια άρρωστη ελληνική κοινωνία που παρακολουθεί, ντρέπεται, θρηνεί, διαδηλώνει στα social, βάζει φωτογραφίες με κεράκια και σύμβολα πένθους, μέχρι την επόμενη εξόρμηση στην παραλία.
Να πνιγούμε στη λάσπη λοιπόν, αυτό μας αξίζει.