Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Καλό μήνα φίλες και φίλοι! Να περάσουμε όλοι μας ένα όμορφο Ιούλιο, χωρίς πυρκαγιές και καταστροφές, με όρεξη και διάθεση να απολαύσουμε όσα μας προσφέρει αυτός ο υπέροχος μήνας!
Ο Ιούλιος είναι ο κατεξοχήν μήνας της καλοκαιρινής διασκέδασης! Σε όλη τη χώρα, από άκρη σε άκρη, πραγματοποιούνται ποικίλες εκδηλώσεις, συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, προβολές θερινού σινεμά, beach parties, πανηγύρια, εκθέσεις και αναρίθμητα πολιτιστικά και καλλιτεχνικά δρώμενα.
Ένας μήνας ψυχαγωγίας, διασκέδασης, κοινωνικοποίησης και… ηχορύπανσης. Μάλλον πάνε μαζί αυτά, έτσι; Όταν γίνονται παντού υπαίθριες εκδηλώσεις, μπορούν να γίνουν αθόρυβα; Μάλλον όχι… Μπορούν όμως να γίνουν συγκεκριμένες ώρες, τηρώντας κανόνες, με σεβασμό για τους κατοίκους των πόλεων – χωριών; Θεωρώ πως ναι.
Αφορμή για το σημερινό μου κείμενο, είναι το πρόβλημα που βιώνουμε στο σπίτι μας τα βράδια από την ηχορύπανση που προκαλεί νυχτερινό μαγαζί – club που βρίσκεται στην παραλία της Χαλκίδας. Έχουμε την “τύχη” να μένουμε απέναντι, αρκετά ψηλά (άρα χωρίς εμπόδια) ώστε να ακούμε σχεδόν όλη την εβδομάδα και σχεδόν όλη τη νύχτα, μουσική στη διαπασών.
Τις Παρασκευές και τα Σάββατα, η μουσική κλείνει (ή χαμηλώνει) περίπου στις 4 το πρωί, οπότε και ανοίγουμε λίγο τα παράθυρά μας να πάρουμε αέρα! Όχι για πολύ βέβαια… Κατά τις 7 το πρωί, ίσως και νωρίτερα, φροντίζουν να μας πετάνε κυριολεκτικά στο ταβάνι, οι καμπάνες του Ιερού Ναού της Ευαγγελίστριας.
Όπως καταλαβαίνετε, τα καλοκαιρινά μας Σαββατοκύριακα είναι βασανιστικά, αν αποφασίσουμε να μείνουμε μέσα. Από την άλλη, αν φωνάξουμε παρέα στο μπαλκόνι μας, έχουμε έτοιμο βραδινό μουσικό πρόγραμμα, από ελληνικές βραδιές, μέχρι αφιερώματα στα 90s…
Κι ενώ το ζούμε αυτό αρκετά καλοκαίρια, κι ενώ είχα σκεφτεί να το θίξω στο παρελθόν, την τέλεια υπενθύμιση – αφορμή τελικά μου έδωσε η παρακολούθηση της θεατρικής παράστασης “Μίξερ” την περασμένη Παρασκευή το βράδυ στο θέατρο Ορέστης Μακρής. Εκεί κατάλαβα πραγματικά πως οι αρμόδιες Αρχές της πόλης μας ουδεμία επαφή έχουν με την έννοια της ηχορύπανσης και των πολυδιάστατων επιπτώσεών της στην ποιότητα ζωής των πολιτών.
Είναι δυνατόν να νοικιάζεις το υπαίθριο θέατρο για μια παράσταση στις 21:30 (διάρκειας 75 λεπτά) και την ίδια μέρα και ώρα να έχεις παραχωρήσει ή νοικιάσει και τον παραπλήσιο χώρο (Πάρκο του Λαού) στο φεστιβάλ της ΚΝΕ; Ναι, είναι δυνατό ίσως και αυτονόητο στη χώρα μας κάτι τέτοιο.. Δεν υπήρξε όμως ένας άνθρωπος στις Αρχές, να σκεφτεί ότι κατά τη διάρκεια της παράστασης, η οποία εν προκειμένω ήταν λαϊκό μιούζικαλ, θα ακούγεται και η συναυλία από δίπλα;
Βγάζω το καπέλο στους ηθοποιούς που αξιοποίησαν το εμπόδιο αυτό ως ευκαιρία και το διακωμώδησαν χρησιμοποιώντας το καθώς έπαιζαν. Μας έκαναν να τους αγαπήσουμε και να τους θαυμάσουμε ακόμη περισσότερο, ενώ ανέδειξαν την εύστοχη, σύγχρονη και καυστική γραφή της σεναριογράφου Ζέτης Φίτσιου.
Κάπως έτσι παρακολουθήσαμε ένα λαϊκό μιούζικαλ στο ανοιχτό θέατρο, εμπλουτισμένο με ήχους από μαθητικό συγκρότημα κι αμέσως μετά από παραδοσιακό γλέντι. Το ζήσαμε κι αυτό και είναι μια εξέλιξη θα έλεγα, καθώς είχαμε βαρεθεί να ακούμε μόνο εξατμίσεις από μηχανάκια και Παντελίδη από αμάξια που οδηγούν κάγκουρες, την ώρα που παίζεται μια αρχαία τραγωδία στο Ορέστης Μακρής!
Θα επανέλθω στο θέμα της ηχορύπανσης στη Χαλκίδα φίλες και φίλοι, αν μη τι άλλο, το έχω πάρει σοβαρά, με ενοχλεί και με επηρεάζει πολύ και πρέπει να υπάρξει ευαισθητοποίηση.