Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Κάπου εδώ, σε μια γωνιά της πόλης μας, βρίσκεται το άλσος της πίκρας και της εγκατάλειψης.
Στη Βοιωτική πλευρά της Χαλκίδας, το άλσος του Καράμπαμπα, ένα δασάκι – παρκάκι που θα μπορούσε να είναι κόσμημα, όαση πρασίνου και πόλος έλξης, είναι αντιθέτως συνώνυμο της παρακμής, της παραμέλησης και της αμορφωσιάς που μας χαρακτηρίζει.
Οι λέξεις «βρώμικο» ή «ξεχασμένο» είναι τρομερά επιεικείς και συντηρητικές μπροστά στην πραγματική εικόνα.
Οι φωτογραφίες λένε όλη την αλήθεια, ωστόσο και μια βόλτα προς τα εκεί θα σας πείσει ότι πρόκειται για ένα μέρος – τραγική αντανάκλαση της συλλογικής μας αδιαφορίας:
Σπασμένα γυαλιά, κουτιά αναψυκτικών, κάθε λογής σκουπίδια, ένα ξύλινο σπιτάκι, ξύλινες γέφυρες και κάδοι απορριμμάτων βανδαλισμένοι, έρχονται να συμπληρώσουν το σκηνικό της απεριποίητης φύσης με τα πεσμένα στο έδαφος φύλλα και κλαδιά και το χορτάρι που θα ζήλευε ή ζούγκλα.
Το πιο θλιβερό είναι ότι το πάρκο αυτό έχει τις δυνατότητες να γίνει κάτι πολύ όμορφο. Η θάλασσα απέναντι του προσφέρει ένα υπέροχο φόντο, η φύση και τα μικρά μονοπάτια έχουν τη δική τους γοητεία, το μέρος προσφέρεται για τον περίπατο του σχολείου, το πικ νικ της οικογένειας, έναν καφέ με φίλους ή για να απολαύσει κανείς τη μοναξιά του με ένα βιβλίο…
Είναι τόσο απλό να καταφέρουμε να μεταμορφώσουμε το πάρκο και παράλληλα τόσο δύσκολο:
Τακτικό καθάρισμα και συντήρηση από τα συνεργεία του Δήμου και από εμάς τους πολίτες μια συνειδητοποιημένη απόφαση: ο κάδος σκουπιδιών δεν είναι τόσο μακριά… Έχω δει νέα παιδιά, που υποτίθεται ότι είναι το μέλλον αυτής της χώρας, να αφήνουν τα σκουπίδια τους επίτηδες στο παγκάκι όπου έφαγαν. Και αυτό στο καλύτερο σενάριο… Κάποιες φορές τα κάνουν «σαΐτες» και διαγωνίζονται ποιος θα πετάξει το σκουπίδι του πιο μακριά…
Αφήνω τις φωτογραφίες να σας πουν την ιστορία και κλείνω με την ευχή μια μέρα να προλάβω να δω αυτό το άλσος καθαρό και όμορφο.
Καλό Σαββατοκύριακο!