Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Η μαζική αγανάκτηση γίνεται όταν πολλοί άνθρωποι μαζί έχουν μια έντονη δυσαρέσκεια για κάτι.
Συνήθως αυτή τους η δυσαρέσκεια έχει να κάνει με κάποιο φορέα εξουσίας και κάπως πρέπει να διοχετευτεί.
Στις περισσότερες περιπτώσεις διοχετεύεται με εντάσεις, συλλαλητήρια, διαδηλώσεις.
Κάποιες φορές αυτές οι διαδηλώσεις έχουν χαρακτήρα επιθετικό και οδηγούν σε επεισόδια, άλλες είναι καθιστικές. Η διαμαρτυρία όμως δεν έχει τον χαρακτήρα βίας και δεν πρέπει να έχει αυτόν τον χαρακτήρα.
Όμως πολλές φορές η ένταση αυτή ξεφεύγει από το ένα θέμα και βασικό για το οποίο ξεκίνησε και διοχετεύεται και αρχίζει να αγγίζει και άλλους τομείς.
Έτσι υπάρχει μια βάση και έπειτα και διάφορες κατευθύνσεις ή διαφορετικά παράπονα.
Η μαζικότητα αυτή είναι σημαντική όχι μόνο για την πίεση που ασκείται, αλλά και για να μην νιώθει κάποιος μόνος σε αυτά που διεκδικεί.
Σήμερα όλη η χώρα διαμαρτύρεται. Διαμαρτύρεται για να αποδοθεί δικαιοσύνη για τις ψυχές αυτών των 57 ατόμων. Διαμαρτύρεται γιατί θέλει να ακούγεται και θέλει να ζει έχοντας την γνώση πως υπάρχουν αρχές.
Η κοινή και συλλογική δράση έχει πάντα αξία και σημασία και υφίσταται σε κάθε χώρα με ελευθερία έκφρασης.