Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Όταν ο παππούς μου ίδρυσε το δικό του τουριστικό γραφείο και αποφάσισε να πάρει ένα λεωφορείο και να πηγαίνει τον κόσμο εκδρομές, ονόμασε την επιχείρησή του «Η πρόοδος».
Τι όμορφη και πολυδιάστατη λέξη, σκέφτομαι σήμερα, και αν βρισκόταν στη ζωή θα τον ρωτούσα πως προέκυψε αυτή η ιδέα…
Κάθε χρόνος που περνάει, κάθε εποχή που αφήνουμε πίσω μας, για κάθε τι παλιό που τελειώνει και νέο που αρχίζει, συχνά πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνομαι απογοήτευση. Αν δεν έχω πετύχει τους στόχους μου στο 100%, αν έχω υποκύψει ξανά σε κακές συνήθειες, αν δεν μου βγήκαν τυχόν σχέδια που είχα κάνει με ενθουσιασμό…
Μερικές φορές, αυτές οι σκέψεις γίνονται τόσο δυνατές που αρχίζω να πιστεύω ότι μάλλον δεν άλλαξα καθόλου, ότι δεν προχώρησα ούτε ένα βήμα μπροστά.
Αλλά είναι αλήθεια αυτό; Όχι, δεν είναι. Πρόκειται για μια μεγάλη παγίδα που έχει να κάνει με την αυστηρή αυτοκριτική και την τάση κάποιων ανθρώπων να επικεντρώνονται μόνο σε όσα δεν πέτυχαν και να αγνοούν «επιλεκτικά» όλα όσα πέτυχαν.
Κάπως έτσι αγνοούν μια πολύ σημαντική πραγματικότητα: η πρόοδος δεν είναι πάντα ορατή. Η αλλαγή δεν είναι πάντα άμεση ή θεαματική. Συχνά, οι αλλαγές συμβαίνουν «αθόρυβα» ή τόσο ομαλά που περνούν σχεδόν απαρατήρητες.
Μπορεί να μην απαλλάχθηκα πλήρως από κάποιες κακές συνήθειες, αλλά μήπως έχω αποκτήσει μεγαλύτερη επίγνωση αυτών;
Μήπως επανέρχομαι σε αυτές λιγότερο συχνά;
Μπορεί να μην κατάκτησα όλους τους στόχους μου, αλλά μήπως ανέπτυξα νέες δεξιότητες ή άλλαξα τον τρόπο που σκέφτομαι και λειτουργώ;
Συχνά, ακόμα κι αν δεν έχουμε φτάσει εκεί που θα θέλαμε, σίγουρα έχουμε προχωρήσει προς κάπου…
Μπορεί να έχουμε αποκτήσει μεγαλύτερο αυτοέλεγχο, μπορεί μια κακή συνήθεια να μην μας ελέγχει πια όπως παλιά, μπορεί να έχουμε αρχίσει να κατανοούμε καλύτερα, μπορεί να αναπτύξαμε ψυχραιμία, υπομονή, ωριμότητα, ανθεκτικότητα. Μπορεί να έχουμε εισέλθει σε μια νοοτροπία διαρκούς εξέλιξης και βελτίωσης, στο λεγόμενο growth mindset, σε άπταιστα ελληνικά…
Η ζωή μας είναι μια διαδρομή… Ακόμη κι όταν φτάνουμε σε έναν προορισμό, δεν αράζουμε εκεί για πάντα. Κάθε αποτυχία, κάθε δυσκολία, κάθε μικρή προσπάθεια συμβάλλει στη διαμόρφωση του ατόμου που γινόμαστε.
Αν δεν βλέπεις αλλαγές δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Καθώς αναρωτιέσαι λοιπόν, απάντησε και στις επόμενες ερωτήσεις:
Σε ποιους τομείς έχω εξελιχθεί, ακόμα κι αν δεν ήταν το αρχικό μου σχέδιο;
Τι έμαθα / διδάχθηκα που μπορεί να με βοηθήσει στο μέλλον;
Πώς μπορώ να εστιάσω στην πρόοδο αντί στην τελειότητα;
Γιατί η ζωή δεν είναι ένας κουραστικός αγώνας δρόμου προς την τελειότητα. Είναι ένα ταξίδι συνεχούς εξέλιξης.