Γράφει Εύα Καλαβρή.
Αλλιώς ήθελα να αποχαιρετίσω την εβδομάδα φίλες και φίλοι, άλλα ήθελα να γράψω και άλλα βρέθηκα να γράφω και να μοιράζομαι, τελικά.
Γράφω με αφορμή το περιστατικό που συνέβη προ ολίγου στη Βουλή, όπου δημιουργήθηκε μεγάλη ένταση κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την πρόταση δυσπιστίας και την ώρα που στο βήμα βρισκόταν η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου. Από τα έδρανα ακούστηκε ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Δημήτρης Κυριαζίδης, ο οποίος φώναξε στην κα Κωνσταντοπούλου: «Πήγαινε κάνε κανένα παιδί».
Δεν πρόκειται απλώς για μια χυδαία προσωπική επίθεση, αλλά για τη φωνή ενός ολόκληρου παρωχημένου συστήματος που ακόμα βλέπει τη γυναίκα πρώτα ως μήτρα και μετά ως άνθρωπο. Είναι η απόλυτη συμπύκνωση του σεξισμού που θεωρεί ότι η αξία μιας γυναίκας μετριέται από το αν και πόσα παιδιά θα φέρει στον κόσμο.
Τι κι αν ζούμε στο 2025; Ο Μεσαίωνας φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο μακρινό παρελθόν…
Κάθε μέρα οι γυναίκες κρίνονται για τις επιλογές τους…
«Πότε θα παντρευτείς;»
«Πότε θα κάνεις παιδί;»
«Με ένα παιδί θα μείνεις εγωίστρια, να κάνεις και δεύτερο!»
«Δεν έχεις παιδιά; Τι κρίμα…»
«Έχεις πολλά παιδιά; Καλά, κουνέλα είσαι; Δεν έχεις άλλη ζωή;»
Αν η κοινωνία έχει μια σταθερά τελικά, αυτή είναι ότι η γυναίκα δεν κάνει ποτέ το «σωστό» στα μάτια όλων.
Αν έχει παιδιά, κρίνεται για το πως ισορροπεί καριέρα και οικογένεια. Όλα μπαίνουν στη ζυγαριά… Αν η ζυγαριά γέρνει προς τα παιδιά δεν είναι ικανή για καριέρα, αν γέρνει προς την καριέρα, δεν είναι καλή μάνα. Αν δεν έχει παιδιά, είναι ανολοκλήρωτη. Αν είναι πετυχημένη, θεωρείται «ψυχρή και σκύλα». Αν διεκδικεί δικαιώματα, είναι «υστερική φεμινίστρια».
Και κάπου εδώ, στην καρδιά της πολιτικής σκηνής, ένας βουλευτής επιλέγει να εκτοξεύσει μια τέτοια ατάκα, δείχνοντας ακριβώς τι θεωρεί «καθήκον» μιας γυναίκας: να γεννά, αντί να ηγείται. Το να αντιπαρατεθεί πολιτικά με μια γυναίκα του φαίνεται μάλλον δύσκολο και προτιμά να την «βάλει στη θέση της» με ένα σχόλιο που θυμίζει άλλες εποχές, τελικά όχι και τόσο μακρινές.
Η καλύτερη απάντηση σε τέτοιες δηλώσεις είναι η ενίσχυση της γυναικείας παρουσίας παντού: στην πολιτική, στην επιστήμη, στις επιχειρήσεις, στις τέχνες. Δεν έχουμε καμία «υποχρέωση» να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν, ούτε να συμμορφωθούμε με πατριαρχικά πρότυπα. Η αξία μας δεν εξαρτάται από το πόσα παιδιά θα φέρουμε στον κόσμο, αλλά από τη φωνή μας, τις ιδέες μας, τις επιλογές μας και τις αλλαγές που φέρνουμε.
Δεν είμαστε εδώ για να εξυπηρετούμε δημογραφικούς δείκτες, ούτε για να αποδεικνύουμε διαρκώς ότι «μπορούμε κι εμείς». Μπορούμε και μπαίνει τελεία.
Και αν κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν, ας πάνε αυτοί να κάνουν κάτι πιο χρήσιμο. Για παράδειγμα, να μάθουν να σέβονται.