Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Όλα ξεκίνησαν μια συνηθισμένη Παρασκευή απόγευμα… Αντί να απλωθώ σε κανέναν καναπέ, αγκαλιά με μια κούπα καφέ και κάτι σε γλυκό/παγωτό, είπα να κάνω online εργασίες…
Λίγο η δουλειά, λίγο κάποια σχολικά που έπρεπε να παραγγείλω, λίγο κάποια e-mails που δεν είχα απαντήσει, λίγο οι ιδέες για blogging που γύριζαν στο κεφάλι μου κι έτσι δεν άντεξα και άνοιξα τον υπολογιστή…
Τελικά, ήταν ένα από εκείνα τα απογεύματα που η τεχνολογία σου θυμίζει ποιος είναι το αφεντικό, και, σίγουρα, δεν είσαι εσύ. Ενώ ετοιμαζόμουν να κάνω 5 tasks ταυτόχρονα και να ανοίξω 30 διαφορετικά tabs στον Microsoft Edge, το internet στο σπίτι μας αποφάσισε να κάνει διακοπές. Μάλλον, η Cosmote αποφάσισε να κάνει εργασίες και μάλιστα για 3-4 μέρες! Κάπως έτσι άρχισαν τα flashbacks από τα ένδοξα 2000s…
1η φάση: η συνειδητοποίηση και η εποχή του buffering
Αφού πέρασε η Παρασκευή χωρίς internet, το Σάββατο είχα προγρμματίσει να παρακολουθήσω ένα online σεμινάριο (βίντεο, αποθηκευμένα για streaming). Όχι, δε θα μου χαλάσει εμένα το πρόγραμμα, όχι δεν είμαστε στο 2002…
Τουλάχιστον έτσι νόμιζα… Κάνω κλικ στο βίντεο και εμφανίζεται εκείνος ο τρομακτικός κύκλος που γυρνάει και γυρνάει… και γυρνάει για πάντα… Μετά από 4-5 refresh ο κύριος εισηγητής του σεμιναρίου ξεκινάει να μιλάει σαν… κεκές… Και δώστου buffering κι εγώ το κοιτάω σα να ζω σε παράλληλο σύμπαν ή καλύτερα σα να έχω επιστρέψει σε εποχές ISDN.
Τότε, στις αρχές των 2000s, αν ήθελες να δεις ένα βίντεο, καλύτερα να το είχες βάλει να φορτώνει από την προηγούμενη μέρα!
Κι αφού αντί για το βίντεο φόρτωσαν τα νεύρα μου, είπα να ξεκινήσω το download μήπως βρω εσωτερική γαλήνη…
Η δεύτερη φάση: Η απόπειρα για download και το deja vu
Κάνω κλικ για download και βλέπω τον εκτιμώμενο χρόνο… 45 λεπτά για ένα βίντεο 3 λεπτών. Flashback alert: 2001, dial-up internet, και LimeWire ανοιχτό, όλη τη νύχτα για μια ταινία!!!
Θυμήθηκα με νοσταλγία (not) την εποχή που το κατέβασμα ενός τραγουδιού ήταν ολόκληρο γεγονός. Ήθελες τουλάχιστον μισή ώρα και, αν είχες τύχη, το αρχείο που κατέβαζες όντως ήταν το τραγούδι που ήθελες και όχι κάποιο remix σε απαίσιο bitrate. Φυσικά, αν κάποιος τολμούσε να σηκώσει το ακουστικό του τηλεφώνου την ώρα του download… γινόταν μακελειό στο σπίτι!
Η τρίτη φάση: Το μεγάλο ερώτημα – Τι κάνουμε χωρίς internet;
Αφού το πήρα απόφαση, αποχαιρέτησα το Spotify που ήθελα να μου κρατάει συντροφιά καθώς θα παρακολουθούσα το σεμινάριο, αποχαιρέτησα τον κύριο εισηγητή, έκλεισα τα 29 από τα 30 tabs και είπα θα αφοσιωθώ στο blogging… Κοίταξα το laptop με απορία: “Μήπως να σε ανταλλάξω με γραφομηχανή;;;”, του είπα και γέλασα μόνη μου, αφού σιγουρεύτηκα ότι δεν με παρακολουθούσε κανείς…
Για λίγη ώρα ένιωσα σαν να έχω γυρίσει πίσω στο 2002-2003. Ήταν ωραία, είχε την πλάκα του αλήθεια… μέχρι που ανακάλυψα ότι δεν έχω πια την υπομονή του παλιού μου εαυτού.
Τέταρτη φάση: Εξυπηρέτηση πελατών και μια παλιά αλάνθαστη μέθοδος
Ποιος θυμάται, όταν παλιά χάλαγε κάποια συσκευή και ο πατέρας μας τη χτυπούσε περίτεχνα στο πλάι για να φτιάξει;;; Ναι, ναι, μη μου πείτε ότι δεν έχετε βιώσει τέτοιες στιγμές! Και μάλιστα το κόλπο έπιανε τις περισσότερες φορές όσο ηλίθιο και αν ακούγεται…
Κάπως έτσι την πάτησα λοιπόν… Πήρα την εξυπηρέτηση πελατών με σκοπό να παραπονεθώ, να γκρινιάξω, να ζητήσω αποζημίωση για την ψυχική οδύνη και τι μου λένε;;;
Restart στο ρούτερ κάνατε;;;
Δεν έκανα ρε παιδιά…
Σιωπή…
Σας μιλώ από το 2024 φίλες και φίλοι, έκανα restart, οι εργασίες ολοκληρώθηκαν και όλα καλά… Πάντα ήθελα μια γραφομηχανή πάντως…