Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Αγαπητοί ερωτευμένοι, μισο-ερωτευμένοι, φρεσκοχωρισμένοι, singles και αιώνιοι σκεπτικιστές του Αγίου Βαλεντίνου, σας καλωσορίζω σε άλλο ένα έπος αφιερωμένο στον έρωτα.
Μεγάλη μέρα για την ανθρωπότητα σήμερα, αφού τα ανθοπωλεία δουλεύουν υπερωρία, οι σοκολάτες είναι το επίσημο menu και απ’ ό, τι φαίνεται τη γιορτάζουμε για τα καλά εδώ στη Χαλκίδα μας… Σας το λέω με απόλυτη βεβαιότητα καθώς πραγματικά δεν βρήκαμε τραπέζι να πάμε να φάμε 3 άνθρωποι (εγώ, ο σύζυγος και το παιδί μας εννοώ, μην παρεξηγηθώ, Χαλκίδα είμαστε όχι Σουηδία). Πήραμε τηλέφωνο σε όλα τα εστιατόρια (σχεδόν) της πόλης και είναι sold out παιδιά… Μην ακούσω άλλη γκρίνια ότι δεν έχετε λεφτά! Δεν πιστεύω τίποτα!!!
Αφού λοιπόν θα τη βγάλουμε μέσα, ας φιλοσοφήσουμε… Ας μιλήσουμε για την πιο ακατανόητη, συγκινητική, και αδιόρθωτα υπέροχη κατάσταση που λέγεται αγάπη.
Από το βέλος του έρωτα στην αγάπη…!
Ο Έρωτας, ο αόρατος χαριτωμένος τύραννος που σε χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις και καμιά φορά σε στέλνει Εκκλησία ή Δημαρχείο… Ξεκινάει με βόλτες, αγκαλιές, καρδιοχτύπια και νύχτες που δεν θέλεις να τελειώσουν. Και μετά, κάποιες φορές, έρχονται και οι βαριεστημένες σιωπές, τα πιάτα που έπρεπε να πλυθούν αλλά δεν πλύθηκαν, τα «πρέπει να μιλήσουμε».
Ο έρωτας δεν είναι για τους δειλούς. Θέλει κότσια, υπομονή και, συχνά, το στομάχι σου να αντέχει πολλές μα πάρα πολλές σοκολάτες.
Αν ο έρωτας είναι ο πυροβολισμός, η αγάπη είναι ο πραγματικός πόλεμος. Δεν έχει βελάκια και φωτιά, έχει ρίζες και θεμέλια. Είναι εκεί όταν η πρώτη φλόγα έχει κοπάσει, όταν το πάθος δίνει τη θέση του στη συντροφικότητα, όταν μαθαίνεις να ζεις με τα κουσούρια του άλλου και ο άλλος με τα δικά σου.
Η αγάπη δεν είναι μόνο φαντεζί ρομαντικές στιγμές, δείπνα με κεριά ή τα ταξίδια στο Παρίσι (αν και κανείς δεν είπε όχι στο Παρίσι!). Είναι και το «σου έφτιαξα καφέ», το «πάρε ζακέτα», το «έχεις μια δύσκολη μέρα, θα αναλάβω εγώ σήμερα». Είναι το να μοιράζεσαι το τελευταίο κομμάτι πίτσας, ακόμα κι αν το ήθελες απεγνωσμένα (ισχύει και για σοκολατάκι).
Η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, αν και «αμερικανιά», είναι μια ευκαιρία να γιορτάσουμε, να πούμε «σ’ αγαπώ» λίγο πιο δυνατά, να θυμηθούμε πώς ξεκίνησαν όλα. Αλλά δεν είναι η μόνη μέρα που πρέπει να το κάνουμε. Η αγάπη είναι σαν το φυτό στη γλάστρα, αν το ποτίζεις μόνο μια φορά το χρόνο, λυπάμαι, αλλά δεν θα αντέξει (εκτός αν είναι η ορχιδέα που έχω ξεχασμένη στην κουζίνα μου 10 χρόνια).
Οπότε, είτε γιορτάζετε με λουλούδια και δώρα, είτε με πιτζάμες και Netflix, είτε με ένα καλό κρασί και αναμνήσεις, θυμηθείτε:
Ο έρωτας είναι ωραίος. Η αγάπη είναι ακόμα καλύτερη. Και αν κάποιος σας αγαπάει τόσο ώστε να σας αφήνει το τελευταίο κομμάτι πίτσας… μην τον αφήσετε να φύγει.
Χρόνια πολλά στους ερωτευμένους – και στους ερωτευμένους με τη ζωή. 💖