Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Και δυστυχώς αγαπητοί φίλοι δεν είδαμε άσπρη μέρα… Κι ενώ τα τελευταία χρόνια είχαμε συνηθίσει να φτιάχνουμε κανένα χιονάνθρωπο δίπλα στη θάλασσα, να παίζουμε κανένα χιονοπόλεμο, να κλείνουν τα σχολεία 2-3 μέρες λόγω χιονιού, φέτος ο καιρός δεν μας έκανε τη χάρη εδώ στη Χαλκίδα μας.
Στόλισε στα λευκά τις κορυφές και τα γύρω βουνά βέβαια και μια βόλτα προς τη Στενή επιβάλλεται, αλλά όπως και νά’ χει το θέλαμε λίγο χιονάκι έξω από την πόρτα μας.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί μας αρέσει τόσο πολύ; Αν εξαιρέσουμε φυσικά την ταλαιπωρία που φέρνει με τα προβλήματα στις μετακινήσεις, την παγωνιά, τις διακοπές ρεύματος – νερού, κλπ.
Η χιονόπτωση είναι ένα θέαμα παραμυθένιο και απολαυστικό. Όταν ρίχνει χιόνι απλώνεται παντού μια ευεργετική σιωπή, μια ηρεμία που δρα θεραπευτικά στο μυαλό και το σώμα μας, μας βοηθάει να πατήσουμε την παύση και να αναζωογονηθούμε.
Όλη αυτή η γαλήνη δεν είναι ιδέα μας αλλά μια πραγματικότητα καθώς το χιόνι μπορεί να απορροφά τους ήχους!
Έτσι λοιπόν, με τρόπο σχεδόν μαγικό, οι παγωμένες χιονονιφάδες που στροβιλίζονται στην ατμόσφαιρα, μας προσφέρουν μια εξαιρετική ευκαιρία να διαφύγουμε για λίγο από το θόρυβο και τη βουή της τρελής μας καθημερινότητας. Όλες αυτές οι εκκωφαντικές “φωνές”, το στρες, η φασαρία μέσα στο κεφάλι μας, ξαφνικά κοπάζουν όταν χιονίζει.
Σα να σταματά ο χρόνος για λίγο, σα να μπαίνουν όλα σε mute κι εμείς να αποστασιοποιούμαστε. Σα να μπαίνουμε σε αργή κίνηση και να έχουμε για λίγο τη δυνατότητα να παρατηρήσουμε μέσα μας και γύρω μας.
Γι’ αυτό το χρειαζόμασταν λίγο χιονάκι… Αλλά ακόμα κι αν δεν ήρθε στα πόδια μας, τουλάχιστον το έχουμε κοντά μας!