Γράφει η Δήμητρα Δήμου.
Ανάμεσα στους 12 μήνες του χρόνου, ο Φεβρουάριος ξεχωρίζει καθώς είναι ο μόνος με 28 ημέρες—ή 29 κάθε τέσσερα χρόνια, όταν έχουμε δίσεκτο έτος. Αλλά πώς κατέληξε να είναι ο “κουτσός” μήνας του ημερολογίου;
Η απάντηση μας γυρνάει πίσω στη ρωμαϊκή εποχή. Το αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο είχε αρχικά μόνο 10 μήνες, ξεκινώντας από τον Μάρτιο και τελειώνοντας στον Δεκέμβριο. Ο χειμώνας ήταν μια περίοδος που δεν θεωρούσαν σημαντική για τη γεωργία ή τις πολεμικές εκστρατείες, οπότε απλώς δεν τον υπολόγιζαν! Αργότερα, προστέθηκαν ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος, με τον τελευταίο να τοποθετείται στο τέλος του έτους και να έχει 29 ημέρες.
Όταν ο Ιούλιος Καίσαρας θέσπισε το Ιουλιανό ημερολόγιο, ο Φεβρουάριος έγινε ο μήνας που φιλοξενούσε την έξτρα μέρα του δίσεκτου έτους, διατηρώντας έτσι τη σωστή ευθυγράμμιση με τον ηλιακό κύκλο. Όμως, ο Οκταβιανός Αύγουστος, θέλοντας να κάνει τον μήνα που έφερε το όνομά του (Αύγουστο) ίσο σε διάρκεια με τον Ιούλιο, αφαίρεσε άλλη μία μέρα από τον Φεβρουάριο, αφήνοντάς τον στις 28 ημέρες.
Έτσι, ο Φεβρουάριος μπορεί να μοιάζει αδικημένος, αλλά είναι και ο πιο ιδιαίτερος μήνας, αφού αλλάζει μέγεθος κάθε τέσσερα χρόνια. Επιπλέον, φιλοξενεί τον Άγιο Βαλεντίνο, την Τσικνοπέμπτη τις περισσότερες χρονιές και, φυσικά, τους σπάνιους “δίσεκτους” που γεννιούνται στις 29!
Φωτό: Unsplash.com