Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Η συνταξιοδότηση είναι ένα σημαντικό ορόσημο για μια οικογένεια, τόσο όσο και η ενηλικίωση των παιδιών, μια αποφοίτηση, ένας γάμος…
Είναι μία αλλαγή που προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα: σίγουρα χαρά κι ενθουσιασμό, αλλά δημιουργεί ίσως και κάποιο κενό, μια αίσθηση απώλειας, μια ανησυχία για την επόμενη μέρα που θα είναι κάπως… άδεια.
Σε όλη μας την εργασιακή ζωή περιμένουμε ανυπόμονα τις περιόδους εκείνες που παίρνουμε άδεια ή τις αργίες, για να ξεκουραστούμε, να ταξιδέψουμε, να κάνουμε άλλα πράγματα που αναβάλλουμε λόγω δουλειάς. Πώς νιώθουμε λοιπόν όταν φτάνει η μέρα που δεν έχουμε πλέον υποχρέωση να πάμε στη δουλειά μας;
Δεν μιλάω για εμένα φυσικά, καθώς έχω ακόμη δρόμο για τη σύνταξη, αλλά για τους γονείς μου… Και νιώθω σαν να έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι μας σε αυτή τη φάση. Αισθάνομαι περίεργα:
Για έναν ενήλικα που έχει συνηθίσει να βλέπει τους γονείς του ενεργούς στην εργασία τους, η συνταξιοδότηση μπορεί να μοιάζει με το αντίστροφο ενός άλλου γνωστού ορόσημου: όταν ένα παιδί τελειώνει το σχολείο και ανοίγει τα φτερά του για σπουδές ή εργασία. Όπως τότε οι γονείς αναρωτιούνταν πώς θα γεμίσουν το κενό που αφήνει η καθημερινή φροντίδα του παιδιού, έτσι και τώρα το ενήλικο «παιδί» μπορεί να νιώσει την ανάγκη να βοηθήσει τον γονέα του να γεμίσει τον δικό του ελεύθερο χρόνο.
Από τη μία, χαίρομαι που οι γονείς μου μπορούν πλέον να απολαύσουν την ξεκούραση που τους αξίζει, να κάνουν πράγματα που ίσως είχαν βάλει στην άκρη, λόγω υποχρεώσεων. Από την άλλη, ανησυχώ:
Πώς θα προσαρμοστεί ένας άνθρωπος σε μια καθημερινότητα χωρίς τη δομή που προσέφερε η εργασία, τα τελευταία 40 χρόνια;;!
Έχω καταλήξει σε δύο συμπεράσματα:
Ως παιδιά των γονιών μας, ίσως αισθανόμαστε την ανάγκη να τους εμπνεύσουμε να βρουν νέα ενδιαφέροντα και χόμπι, να τους προτείνουμε δραστηριότητες για να αξιοποιήσουν τον διαθέσιμο χρόνο τους. Πολλές φορές, άθελά μας, μπορεί να τους επιβάλλουμε κιόλας το πώς θα γεμίσουν την επόμενη μέρα τους ή να έχουμε ήδη κανονίσει ότι θα μας κρατούν τα παιδιά και θα αναλάβουν δικές μας δουλειές. Δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό αυτό αρκεί να το θέλουν και οι δύο πλευρές και να υπάρχει ισορροπία και σεβασμός στις επιθυμίες όλων.
Η δεύτερη σκέψη που κάνω είναι πιο πολύ ρητορικό ερώτημα… Μήπως ακόμη και η συνταξιοδότηση έχει μετατραπεί σε διαγωνισμό παραγωγικότητας; Γιατί πρέπει να γεμίσουν οπωσδήποτε τον ελεύθερο χρόνο τους αμέσως; Δεν έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται για παράδειγμα, πρωινά χωρίς ξυπνητήρι, μέρες χωρίς ατζέντες και προγράμματα, χέρι χωρίς ρολόι, διαδρομή χωρίς κίνηση;;; Δεν μπορούν να ζήσουν τη δεύτερη (αν ήταν τυχεροί και έζησαν και πρώτη) «φοιτητική» τους ζωή; Βαρεμάρα, Netflix, περίπατοι, πιτζάμες όλη μέρα; Ίσως είναι λίγο ακραίο αυτό, η ηλικία και οι ανάγκες τους διαφέρουν από των φοιτητών, ωστόσο ακραία είναι και η εμμονική κουλτούρα για στόχους, επιτεύγματα και παθιασμένες ασχολίες.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η επόμενη μέρα λοιπόν… Θα δείξει. Εγώ εύχομαι να μοιάζει με «ελευθερία», λυτρωτική και ανακουφιστική.
Καλή συνταξιοδότηση λοιπόν και τις επόμενες μέρες ακολουθεί ένα brainstorming που έκανα, ως γνήσιο working freak, για το πώς θα γεμίσετε το χρόνο σας συνταξιούχοι!!!