Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Ψηφίστηκε χτες φίλες ο νόμος που καθιερώνει το γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια και κατά συνέπεια το δικαίωμα για τεκνοθεσία! Συνεπώς.. μια όμορφη μέρα ξημέρωσε σήμερα γι αυτούς τους ανθρώπους.. καθώς από σήμερα θεωρούνται ίσοι δικαιωμάτων σε ότι αφορά τη δημιουργία οικογένειας!
Αν και προοδευτικά ο νόμος αυτός έρχεται να αποκαταστήσει.. ή να ρυθμίσει όπως ακούστηκε στη βουλή.. κάτι που συμβαίνει ήδη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.. ωστόσο.. η επισφράγισή του επίσημα από το κράτος μέσω της νομοθετικής συμπερίληψης.. διαμορφώνει άλλα δεδομένα στο θεσμό της οικογένειας στη χώρα μας.
Αξίζει να σημειωθούν οι επιφυλάξεις και ενστάσεις μεγάλης μερίδας της κοινωνίας.. ίσως και της πλειοψηφίας αυτής.. όπου στο ζήτημα της τεκνοθεσίας υφίσταται η θέση ότι με το νόμο αυτό καταπατείται το βασικό δικαίωμα των παιδιών που η μοίρα τους στέρησε την οικογένεια.. για τοποθέτησή τους σε οικογένεια με μάνα και πατέρα. Σε αυτή την περίπτωση.. η λέξη οικογένεια δεν έχει κατά περίπτωση την ίδια αξία.. όμως από την άλλη.. το μεγάλωμα ενός παιδιού υπό συνθήκες υιοθεσίας.. δεν θα είναι σε κάθε περίπτωση το ίδιο.
Επιπλέον.. στο βωμό της συμπερίληψης.. αλλά και όπως η προοδευτική τάση προκρίνει.. αναμένεται να έρθουν αλλαγές και στο θέμα της παρένθετης μητέρας. Σήμερα.. παρένθετη είναι εκείνη η γυναίκα που γεννά για χάρη μιας άλλης γυναίκας με πρόβλημα υγείας.. που δεν μπορεί να κάνει παιδιά εν ολίγοις! Αν αυτό αλλάξει.. τότε κατά τη γνώμη μου.. θα καταστεί η παρένθετη μητέρα ως επάγγελμα. Η γυναίκα φίλες θα γεννά παιδιά και θα πληρώνεται.. προκειμένου ζευγάρια να μην περιμένουν 5 και 6 χρόνια για να υιοθετήσουν ένα παιδί.. αλλά και προκειμένου το παιδί να φέρει οικείο dna.
Πάντως φίλες.. εκείνο που με εξόργισε είναι ότι σε ένα τόσο σοβαρό νομοσχέδιο.. ακούστηκαν ψεύδη.. κρύφτηκαν αλήθειες και εκβιάστηκαν συνειδήσεις. Για παράδειγμα.. υπήρξε μεγάλη προώθηση στα μέσα ενημέρωσης σχετικά με την προστασία των παιδιών ομόφυλων ζευγαριών που δημιούργησαν την οικογένειά τους σε χώρες του εξωτερικού και επέστρεψαν στην Ελλάδα. Αυτό ήταν ψέμα.. καθώς θα μπορούσε με τροποποιήσεις στο σύμφωνο συμβίωσης ή με κάποια άλλη συμβολαιογραφική πράξη (αν και αυτό θα ήταν απαράδεκτο – να μπαίνει δηλαδή η επιμέλεια σε συμβολαιογραφική πράξη) να λυθεί αυτό το θέμα.
Γενικά ακούστηκαν υπερβολές του τύπου ότι έρχεται μια 4μελής οικογένεια ομοφυλόφιλων από το εξωτερικό και θεωρούνται 4 διαφορετικά μέλη στη χώρα μας. Βέβαια.. από αυτό στο να υιοθετείται ένα παιδί που περιμένουν 5 και 6 χρόνια τα ζευγάρια από οικογένεια χωρίς πρότυπο μάνας ή πατέρα.. υπάρχει απόσταση.
Εμείς ως κοινωνίας οφείλουμε να υπακούμε στους νόμους.. μας αρέσουν ή όχι.. αλλά πάνω και πρώτα απ’ όλα.. πρέπει να αγκαλιάζουμε κάθε παιδί.. από ότι οικογένεια και να προέρχεται. Και η εκκλησία θα πρέπει να αγκαλιάσει το κάθε παιδί.. και να το βαφτίσει. Η εκκλησία δεν εκφράζει άποψη.. αλλά τις θεολογικές επιταγές. Ας μην τα βάζουμε με την εκκλησία.. επειδή δεν μπορεί να δέχεται ως λευκή επιταγή την κοινωνική πρόοδο αν δε αυτή δεν υπακούει στις διδαχές της πίστης. Απλά πρέπει κάποιος να επιλέξει.. ή πιστεύει και ακολουθεί τα χριστιανικά ήθη.. ή αποδέχεται την άλλη άποψη παραδεχόμενος ότι έρχεται απέναντι στα του Θεού προστάγματα. Υπάρχει ο νόμος αλλά υπάρχει και ο Θεός.. όπως υπήρχε ο Καίσαρας και ο Θεός.
Προσωπική άποψη τώρα. Δυο άνθρωποι μπορούν να είναι μαζί και να είναι ίσοι απέναντι στο κράτος.. ότι σεξουαλικό προσανατολισμό και να έχουν. Ως οικογένεια μπορούμε να θεωρήσουμε και την πατροπαράδοτη.. αλλά και εκείνες με έναν γονέα λόγω θανάτου ή μη αναγνώρισης τέκνου.. αλλά και εκείνες με χωρισμένους γονείς.. αλλά και των ομόφυλων ζευγαριών. Αυτές λοιπόν οι οικογένειες.. ως πρότυπες.. δεν μπορούν να έχουν την ίδια αξία όσον αφορά το μεγάλωμα ενός παιδιού. Αλλιώς θα μεγαλώσει ένα παιδί με μπαμπά και μαμά μαζί.. αλλιώς όταν είναι χωρισμένοι.. αλλιώς όταν λείπει ο ένας γονιός και αλλιώς όταν είναι 2 μπαμπάδες ή 2 μαμάδες και λείπει το ένα πρότυπο.
Επομένως.. σε όλες τις παραπάνω οικογένειες μπορούν να υπάρχουν παιδιά.. όμως δεν θα είναι το ίδιο. Όταν το κράτος θα πρέπει να τοποθετήσει ένα παιδί σε οικογένεια μέσω της υιοθεσίας.. τότε καλείται να αποφασίσει για το μέλλον αυτού του παιδιού. Σε αυτή την περίπτωση και δεδομένης της διαφορετικής αξίας των εν λόγω οικογενειών.. το κράτος θα αδικήσει κάποια παιδιά έναντι άλλων.. και συνεπώς δεν θα έχουν όλα τα παιδιά ίδια..ισόνομη και δίκαια αντιμετώπιση. Συναφώς.. η σημερινή αποκατάσταση της δικαιοσύνης σε ενήλικες ανθρώπους.. θα επιφέρει αδικία σε ανήλικα και απροστάτευτα παιδιά. Φυσικά.. η άλλη άποψη λέει ότι όλες οι αναφερόμενες πιο πάνω οικογένειες είναι ίσης αξίας όσων αφορά το μεγάλωμα των παιδιών.
Ίσως και να έχουν δίκιο.. ιδίως αν σκεφτώ με συναφές τρόπο.. δηλαδή πως κάποια παιδιά μεγαλώνουν στη Γάζα.. σε χώρες του 3ου κόσμου.. σε πολύ φτωχές οικογένειες.. σε κακοποιητικό κλίμα κτλ. Όμως τώρα μιλάμε για πρότυπα οικογένειας.. και μιλάμε για οικογένειες που περιμένουν 5 και 6 χρόνια στην ουρά για να υιοθετήσουν ένα παιδί.. και αυτές οι οικογένειες επιλέγονται με αυστηρά κριτήρια και σίγουρα θα προσφέρουν στα παιδιά αυτά ένα περιβάλλον ασφάλειας.. αγάπης και επιπλέον.. θα προσφέρουν μαμά και μπαμπά!
Εν κατακλείδι.. η γνώμη μου είναι ότι είμαι επιφυλακτική σε ότι αφορά το νόμο αυτό.. τον δέχομαι φυσικά ως υποχρέωση.. δέχομαι με χαρά το ότι τα ομόφυλα ζευγάρια αγκαλιάζονται από το κράτος.. αλλά ανησυχώ για το ρόλο του κράτους όταν βάζει στην άκρη το βασικό δικαίωμα παιδιών που η μοίρα τα έκανε να ζήσουν τις πρώτες τους στιγμές σε ένα ίδρυμα.. να έχουν τη μαμά τους και τον μπαμπά τους. Είναι κρίμα γι αυτά τα παιδιά.. δεν είναι το ίδιο και είναι εγωιστικό να ισχυρίζονται κάποιοι ότι είναι το ίδιο. Ίσως απωθημένα της δικής τους ζωής.. ίσως ένας μη υποστηρικτικός πατέρας.. ίσως μια αδιάφορη μάνα.. ίσως απλά άγνοια του πώς μεγαλώνει ένα παιδί..
Η γνώμη μου είναι απλά μια γνώμη.. και δέχεται επίσης την απέναντι γνώμη. Ο νόμος όμως είναι νόμος.. και οφείλουμε υπακοή και τήρηση. Έτσι θα πορευτούμε.. αυτό δεν θα αλλάξει.. και καλό θα ήταν να εμφυσήσουμε στις οικογένειές μας την αποδοχή αυτής της νέας κατάστασης. Έτσι γίνεται στις δημοκρατίες φίλες.. Εύχομαι και ελπίζω η εκκλησία να μην προσφύγει σε κηρύγματα μίσους. Η εκκλησία θα πρέπει να κάνει την αυτοκριτική της.. στο γιατί απομακρύνεται από την κοινωνία.. και αυτό δεν έχει σχέση με την πρόοδο της εκκλησίας.. αλλά με τη ζωή ορισμένων κληρικών.