Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Γενικά δεν μου αρέσει να παραπονιέμαι δημόσια σχετικά με θέματα δημόσιων υπηρεσιών, γραφειοκρατίας και άλλα. Αν και έχω υποστεί πολλές φορές ταλαιπωρία ως πολίτης και δεν είμαι η μόνη φυσικά, υπήρξαν και φορές που εξυπηρετήθηκα ικανοποιητικά. Η ζυγαριά επομένως ισορροπεί κάπου στη μέση.
Ωστόσο, τη Δευτέρα που μας πέρασε, το βράδυ, βρέθηκα εγκλωβισμένη μέσα στο αυτοκίνητό μου. Προσπαθούσα επί μία ώρα να φθάσω στην παλαιά γέφυρα για να περάσω στη Βοιωτική πλευρά και να πάω σπίτι μου. Μάταιη η προσπάθειά μου, η περιφορά της εικόνας της Αγίας Παρασκευής και οι εορτασμοί με πυροτεχνήματα, είχαν προκαλέσει κυκλοφοριακή ασφυξία γύρω από την παραλία και ο σχεδιασμός για τη διοχέτευση των οχημάτων μέσω άλλων οδών ήταν, επιεικώς, ανόητος.
Καταρχάς, πριν κάνω το λάθος να οδηγήσω προς την παραλία κι επειδή γνώριζα ότι ήταν παραμονή της Αγίας Παρασκευής, έψαξα για κάποια ανακοίνωση σχετικά με κυκλοφοριακές ρυθμίσεις. Τίποτα. Καμία απολύτως ενημέρωση.
Έπειτα, αφού έκανα το λάθος να οδηγήσω προς την παραλία, διαπίστωσα ότι η τροχαία είχε ρόλο διακοσμητικό. Ο εκάστοτε τροχονόμος απλώς έδειχνε προς τα που να στρίψεις, στέκοντας βαριεστημένα και χωρίς κανένα ενδιαφέρον να βοηθήσει όλους αυτούς τους ταλαίπωρους οδηγούς που προσπαθούσαν να βρουν διέξοδο.
Μην ξέροντας ποια εναλλακτική να ακολουθήσω για την Κάνηθο, κι επειδή είχα κάνει ήδη δύο κύκλους χωρίς διέξοδο, σταμάτησα και ρώτησα έναν από αυτούς τους πρόσχαρους κι έτοιμους να εξυπηρετήσουν τον πολίτη, τροχονόμους.
«Άγιο Νικόλαο, Άγιο Δημήτριο, Καρατζά» μου λέει, με το ζόρι.
«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε Καρατζά» του απαντάω «και έχω ήδη πάει δύο φορές προς τα εκεί».
«Βούρκο» μου λέει, ξεκόβοντας τη συζήτηση κι εγώ σκέφτομαι ότι θα γράψω γι’ αυτή την αξέχαστη εμπειρία και ότι όσοι δεν γνωρίζουν τους Αγίους και τα τοπωνύμια των περιοχών της πόλης μας, θα γελάσουν πολύ!
Όσοι ξέρετε βέβαια, καταλάβατε ήδη τι έπαθα μετά! Έμπλεξα στο «Βούρκο» όπως ήταν αναμενόμενο γιατί εκεί είναι στημένα τα παζάρια, το λούνα παρκ, οι ψησταριές με τις γουρουνοπούλες.
Κυλίστηκα κυριολεκτικά στο βούρκο αγαπητοί φίλοι, διαπληκτίστηκα με άλλους οδηγούς που είχαν επίσης χάσει την υπομονή τους, έστριψα σε στενά όπου είχαν παρκάρει και κλείσει τους δρόμους και αφού γλίτωσα τα χειρότερα, βγήκα στον περιφερειακό της Σχολής Πεζικού για να διαπιστώσω ότι είχαν δώσει τελικά, εκείνη την ώρα, όλους τους δρόμους στην κυκλοφορία!
Πήγα «μέσω Λαμίας» στο σπίτι μου, δηλαδή. Για μία ώρα κι ένα τέταρτο ένιωθα ο πιο χαζός άνθρωπος επάνω στον πλανήτη. Όταν τελικά έφτασα, ο μικρός μου που είχε πάρει έναν ύπνο, ξύπνησε και μου λέει: «Μα καλά, δεν φτάσαμε ακόμα μαμά;»
Θέλω να καταλήξω στο ότι η τροχαία είναι μια δημόσια υπηρεσία πρόληψης οδικών ατυχημάτων. Όπως αναφέρει στο site της, ο σκοπός της είναι η λήψη των αναγκαίων μέτρων τόσο σε προληπτικό, όσο και σε κατασταλτικό επίπεδο για την ασφαλή κίνηση όλων των τροχοφόρων, καθώς και των πεζών.
Να προσθέσω ότι σε μια οργανωμένη κοινωνία, θα περίμενα τουλάχιστον να ενημερώνεται ο κάθε οδηγός που αναγκάζεται να εκτραπεί της πορείας του, ποια εναλλακτική διαδρομή ν’ ακολουθήσει. Όχι να παρακαλεί να του δώσουν σημασία και να του απαντούν με γρίφους και αινίγματα. Ακόμη, θα έπρεπε τουλάχιστον να είχαν αναρτηθεί κάπου επίσημα οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις και η διάρκειά τους καθώς και οι εναλλακτικοί ανοιχτοί διαθέσιμοι δρόμοι.
Αλλά όλα αυτά σε μια οργανωμένη κοινωνία, όπου η τροχαία θα επιτελούσε το σκοπό της με διάθεση για διευκόλυνση κι εξυπηρέτηση.
Αντιθέτως, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, λειτουργεί ως εισπρακτικός μηχανισμός έμμεσης φορολογίας.
Κολυμπώντας καλύτερα την επόμενη φορά λοιπόν!