Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Ωραία η φαντασία (και η επιστημονική φαντασία) ωστόσο είναι γεγονός ότι τις καλύτερες ιστορίες και σενάρια τα γράφει η ίδια η ζωή.
Η υπόθεση με την εξαφάνιση του βαθυσκάφους Τιτάν κατάφερε να προκαλέσει, ίσως και να μονοπωλήσει, το ενδιαφέρον του κόσμου, ο οποίος επέστρεφε συνεχώς για live updates, στην προσπάθειά του να μάθει νεότερα. Σαν τηλεοπτικό σίριαλ, σαν μια περιπέτεια που εξελισσόταν μπροστά στα αδηφάγα μάτια ενός αχόρταγου κοινού, που αναζητούσε λεπτομέρειες και παράπλευρες ιστορίες, για να συνθέσει το πλήρες σκηνικό της τραγωδίας.
Από τα βιογραφικά και τις φορολογικές δηλώσεις των πλούσιων εξερευνητών, μέχρι τις τελευταίες τους αναρτήσεις, φωτογραφίες και προετοιμασίες, τα διάφορα ενημερωτικά sites μας «τάιζαν» διαρκώς το ίδιο φαγητό με διαφορετική σάλτσα…
Κι ενώ η πιο πιθανή απάντηση στο μυστήριο ήταν, σχεδόν από την αρχή, ακαριαίος θάνατος για τους 5 επιβάτες, τα άρθρα που κυκλοφορούσαν κατά δεκάδες, έσερναν σκόπιμα τους αναγνώστες στο χορό της αντίστροφης μέτρησης…
‘Άλλωστε, εντείνεται η αγωνία κι ενισχύεται το δραματικό της υπόθεσης, όταν τονίζεται ότι οι εξερευνητές διέθεταν 96 ώρες παροχής οξυγόνου από τη στιγμή που καταδύθηκαν. Αυτές τις 96 ώρες το παγκόσμιο κοινό δύναται να παρακολουθεί την πορεία των ερευνών, άλλοι προσεύχονται και περιμένουν ένα θαύμα, άλλοι βλέπουν μέσα από ένα πιο ρεαλιστικό πρίσμα, ενώ ορισμένοι χαίρονται κιόλας για την «τιμωρία των πλούσιων αλαζόνων».
Τελικά, το βαθυσκάφος Τιτάν υπέστη εσωτερική κατάρρευση ή ενδόρρηξη (implosion), όπως αναφέρθηκε επίσημα και σύμφωνα με τα συντρίμμια που βρέθηκαν. Το πιο πιθανό, οι επιβαίνοντες δεν πρόλαβαν ν’ αντιληφθούν το παραμικρό, ενώ η «εξαΰλωση» πιθανό να συνέβη αμέσως μόλις χάθηκε η επικοινωνία με τον «πάνω κόσμο».
Γιατί λοιπόν έχει περισσότερο ενδιαφέρον η τραγική απώλεια 5 ανθρώπων από την εξίσου τραγική απώλεια εκατοντάδων, στο βυθό της θάλασσας; Πώς στράφηκε τόσο γρήγορα το ενδιαφέρον μας από την μία ιστορία στην άλλη;
Προφανώς η λύπη μας δεν αυξάνεται αναλογικά με την αύξηση των νεκρών. Λυπόμαστε και στις δύο περιπτώσεις, όπως λυπόμαστε με κάθε απώλεια ανθρώπινης ζωής.
Η περίπτωση των μεταναστών ήταν one-off ιστορία. Πνίγηκαν – end of story. Οι προεκτάσεις και οι ευθύνες ενδιαφέρουν, αλλά όχι το ευρύ κοινό.
Στην περίπτωση του Τιτάν όμως, ζήσαμε ένα δράμα διάρκειας 4 ημερών μέχρι να γραφτεί ο τραγικός επίλογος. Και όλοι εκείνοι που γνωρίζουν από «ψυχολογία αναγνώστη», φρόντισαν να στρέψουν το ενδιαφέρον μας στην ιστορία με το περισσότερο ψωμί για clicks και επισκεψιμότητα.
«Ο 19χρονος γιος του Σαχζάντα Νταούντ, που ήταν μαζί με τον πατέρα του στο υποβρύχιο, δεν πρόλαβε να ζήσει τη ζωή του…», είπα αυθόρμητα σε έναν φίλο.
«Και πόσοι άλλοι 19χρονοι, που δε γνωρίζουμε τα ονόματά τους και δεν έχουν γίνει θέμα στις ειδήσεις, δεν πρόλαβαν να ζήσουν τις ζωές τους…», μου απάντησε εκείνος…