Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Γιατί περισσεύει τόσος πολύς Σεπτέμβριος στο τέλος του Σεπτέμβρη;
Τι λέω σήμερα πάλι;;;
Ενώ αισθάνομαι ότι ο Σεπτέμβριος έχει ήδη τραβήξει πάρα πολύ και δε λέμε να τον ξεφορτωθούμε, ο μικρός μου, λες και είναι μέσα στο μυαλό μου, με ρωτάει:
«Μαμά, σου φαίνεται κι εσένα ο Σεπτέμβριος ατελείωτος; Ξυπνάω μια μέρα και είναι 15/9 και μετά από μια βδομάδα είναι περίπου 17/9… Τι γίνεται;»
Και η αλήθεια είναι ότι έχουμε κουραστεί πάρα πάρα πολύ…
Νέα σχολική τάξη, περισσότερες εργασίες για μελέτη, εξωσχολικές δραστηριότητες, ξένη γλώσσα, κουβάλημα κάθε πρωί, τρέξιμο κάθε απόγευμα, πόσο ν’ αντέξει κάποιος;
Όμως τι θ’ αλλάξει τον Οκτώβριο και πιο μετά; Τίποτα… Απλώς, θα συνηθίσουμε (ελπίζω) στους νέους μας ρυθμούς και δεν θα ζοριζόμαστε τόσο πολύ…
Όμως, φίλες και φίλοι, ας δούμε τι στόχους έχω για το Σαββατοκύριακο…!
Καταρχάς, πέρασα μια τρελή εβδομάδα, κυριολεκτικά. Αφού βγήκα ζωντανή και νικήτρια μπορώ να πω, η σημερινή μέρα, η αγαπημένη Παρασκευή, είναι εξίσου κρίσιμη… Έχω άλλη μια μάχη να δώσω κι έπειτα θα είμαι έτοιμη να γιορτάσω τις νίκες μου και να αγκαλιάσω τις αποτυχίες μου. Η αποτυχία είναι η πιο αυθεντική μορφή μάθησης και η ζωή δεν είναι μόνο να πετυχαίνεις στόχους, αν και βρίσκω μεγάλη ικανοποίηση μέσα από τη διαδικασία αυτή.
Η ζωή είναι επίσης να βρίσκεις χαρά στην πορεία…
Άλλωστε όταν επιχειρείς «μεγάλα βήματα», υπάρχει και μεγάλη πιθανότητα να σκοντάψεις, να γλιστρήσεις ή να πέσεις. Δεν ξέρετε όμως ότι έχω υπάρξει χορεύτρια για πολλά πολλά χρόνια και με κάποιο τρόπο έχω μάθει να πέφτω μαλακά και να προστατεύω τα ευαίσθητα σημεία του εαυτού μου.
Στόχος Σαββατοκύριακου λοιπόν – γιορτάζω τις νίκες μου, αγκαλιάζω τις αποτυχίες μου!