Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Υπάρχει συμφιλίωση με την ακαταστασία;
Αν κάποια αναγνώστρια ή κάποιος αναγνώστης έχει καταφέρει να «τα βρει» με το χαμό στο σπίτι του, θα ήθελα να μάθω περισσότερα!
Και δεν εννοώ να μην ένιωθε ποτέ ενόχληση από την ακαταστασία, αλλά να ενοχλούταν σημαντικά και με κάποιο τρόπο να κατάφερε να συμφιλιωθεί και να ηρεμήσει…!
Με το που θα μπω στο σπίτι θα ξεκινήσω να μαζεύω, να περιφέρομαι στα δωμάτια βάζοντας πράγματα στις θέσεις τους, να ισιώνω πατάκια, να «κρύβω» τα παπούτσια που στοιβάζονται στην είσοδο, να τακτοποιώ τα κουζινικά, να διπλώνω ρούχα, να στρώνω τον καναπέ, να ξε-στρώνω το τραπεζομάντηλο και γενικά νομίζω καταλάβατε…
Κι ενώ έχω δοκιμάσει τα πάντα, τον καλό και τον κακό τρόπο, τη θερμή παράκληση και τις απειλές και τίποτα δεν άλλαξε, αναρωτιέμαι αν υπάρχει τρόπος συμφιλίωσης!
Να μη με νοιάζει βρε αδερφέ, να μην τα βλέπω! Να μπορώ να κάθομαι στον καναπέ με τα ζαρωμένα ριχτάρια και τα κρυμμένα playmobil στις πτυχές, να ακουμπάω στο τραπεζάκι με τη λίγδα από το προηγούμενο βράδυ και να μην εστιάζει το μάτι μου στη φρεσκο-κουτσουλισμένη βεράντα.
Για πείτε, υπάρχει φάρμακο; Υπάρχει γιατρειά;
Υπάρχει τρόπος να μη βλέπω βουνά από ρούχα σε όλα τα υπνοδωμάτια; Να αγνοώ τις δαχτυλιές στα ντουλάπια και στους διακόπτες; Ή μήπως δεν υπάρχει και είμαι απλά καταδικασμένη να κυκλοφορώ με ένα πανί κι ένα άζαξ;
Ίσως εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι έχω πολλή μυωπία και ξεκινήσω να φοράω τα γυαλιά μου λιγότερο!
Μπορεί έτσι να θολώσει ο κόσμος γύρω μου και να ηρεμήσω!!!
Φωτογραφίες: Νάπολη 2024: προσωπικό αρχείο