Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Η συνταξιοδότηση είναι ένα σημαντικό ορόσημο για μια οικογένεια, τόσο όσο και η ενηλικίωση των παιδιών, μια αποφοίτηση, ένας γάμος…
Είναι μία αλλαγή που προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα: σίγουρα χαρά κι ενθουσιασμό, αλλά δημιουργεί ίσως και κάποιο κενό, μια αίσθηση απώλειας, μια ανησυχία για την επόμενη μέρα που θα είναι κάπως… άδεια.
Σε όλη μας την εργασιακή ζωή περιμένουμε ανυπόμονα τις περιόδους εκείνες που παίρνουμε άδεια ή τις αργίες, για να ξεκουραστούμε, να ταξιδέψουμε, να κάνουμε άλλα πράγματα που αναβάλλουμε λόγω δουλειάς. Πώς νιώθουμε λοιπόν όταν φτάνει η μέρα που δεν έχουμε πλέον υποχρέωση να πάμε στη δουλειά μας;
Δεν μιλάω για εμένα φυσικά, καθώς έχω ακόμη δρόμο για τη σύνταξη, αλλά για τους γονείς μου… Και νιώθω σαν να έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι μας σε αυτή τη φάση. Αισθάνομαι περίεργα:
περισσότερα >
