Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Για το τελευταίο άρθρο της χρονιάς επιβάλλεται μια ανασκόπηση, μια απογραφή, ένα μικρό flash back… Σκέφτηκα να το παρακάμψω φέτος για να μην μπω στη διαδικασία να θυμηθώ τη δύσκολη περίοδο που η μητέρα μου ήταν στο νοσοκομείο, ωστόσο κάτι τέτοιο θα ήταν λάθος. Εκτός από αίσιο τέλος στην περιπέτειά μας, διδάχθηκα πάρα πολλά, συνειδητοποίησα ακόμα περισσότερα και θα ήταν άδικο να μην κάνω μια μικρή αποτίμηση.
Το ξεκίνημα του έτους 2023 έχει σχεδόν σβηστεί από τη μνήμη μου, καθώς αμέσως μετά το Πάσχα, ένα προγραμματισμένο χειρουργείο για τη μητέρα μου δεν είχε την αναμενόμενη εξέλιξη. Τον έναν μήνα που παρέμεινε στην εντατική και πάλεψε για τη ζωή της, κατάλαβα πόσο μικρή, απροετοίμαστη και αδύναμη είμαι. Θύμωσα με την αδυναμία μου. Δεν ξέρω αν βγήκα από αυτή τη δοκιμασία πιο σκληρή, πιο έμπειρη ή το αντίθετο. Όμως είμαι ευγνώμων, αρχικά για την οικογένειά μου κι έπειτα για τους φίλους μου. Είχα πολλά “στηρίγματα” και νιώθω τυχερή…
Κοιτώντας από το παράθυρο στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Ελπίδα και συντροφιά, οι ζωγραφιές ενός μικρού παιδιού.
Τι παθαίνεις και τι μαθαίνεις λοιπόν μετά από ένα τέτοιο συμβάν; Τι αλλάζει; περισσότερα >