Γράφει η Κάτια Καραχάλιου.
Σε μια πρόσφατη συζήτηση σχεδόν «ψυχοθεραπείας» που γίνεται μεταξύ φίλων, κατάλαβα πως τελικά όλοι οι άνθρωποι ψάχνουν την απόλυτη ευτυχία. Λίγοι αρκούνται με τις μικρές χαρές και περιμένουν, το ένα και το μεγάλο που θα έρθει στην ζωή τους και κατά την γνώμη πολλών, θα την αλλάξει.
Σε μια τέτοια κουβέντα λοιπόν θυμήθηκα την πρόταση που μου είχε πει κάποτε ένας κύριος, πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία και με εμπειρία στην ζωή. Μου είχε πει λοιπόν πως δεν πρέπει κανείς να περιμένει την απόλυτη ευτυχία, αλλά να αρκείται σε μικρές μικρές ευτυχίες και χαρές που του έρχονται, για να μπορέσει να αγγίζει καθημερινά αυτό που λέμε ευτυχία.
Και πόσο δίκιο είχε. Μπορώ να πω πως έχω προσπαθήσει πολύ να το κάνω πράξη στην ζωή μου, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό.
Εσείς αρκείστε στις μικρές χαρές ή αγχώνεστε για αυτή τη μια ευτυχία. Οι στόχοι που θέτουμε είναι εκτός από κίνητρο και ένας μεγάλος βραχνάς, αφού ζούμε με το άγχος να τους καταφέρουμε.
Ίσως όμως τελικά πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά προς την επίτευξή τους χωρίς μεγάλο άγχος.
