Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Αναρωτιέμαι μερικές φορές.. Είμαι άραγε καθόλου ροκ; Είμαι εκείνη που σαν παιδί έφερνα τα όνειρα στη γη και πήγαινα τη γη στον ουρανό.. εκεί στα μεγάλα.. χαζά.. εφηβικά μου όνειρα. Αισθανόμουν ότι για να είμαι ροκ.. θα έπρεπε πρώτα να ήμουν ένα ελεύθερο πνεύμα.. να μη μπαίνω σε καλούπια.. να μη δεσμεύομαι σε ανούσια πρέπει..
Μεγάλωσα.. κι όμως ακόμα δεν έμαθα γιατί υπήρξαν τα όνειρα στη ζωή μου.. Το έργο λέει ότι δεν ονειρευόμαστε κάτι για να γίνει.. αλλά ονειρευόμαστε για να κοιτάμε ψηλά. Η αγαπημένη μας Ελένη Ράντου.. η αγαπημένη μας γκαρσόνα Α.. σκηνοθετεί στην πρώτη της δουλειά.. την ιστορία δύο νέων παιδιών που πιστεύουν πως η ζωή βρίσκεται εκεί και τους ανήκει. Ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο.. έναν πιο σωστό κόσμο.
Τα παιδιά ονειρεύονται.. ερωτεύονται τη ζωή.. έτσι πρέπει. Τα παιδιά είναι ροκ.. Ήταν κάποτε.. τώρα δεν ξέρω.. Ένας αιώνιος έφηβος.. ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδά γι αυτά τα όνειρα.. Τα παιδιά του έργου συναντιούνται σε μια συναυλία του.. Μιλούν για τα τραγούδια του και έρχονται κοντά. Έχουν κοινές ανησυχίες και όνειρα… όνειρα που η πραγματικότητα τα συνθλίβει με το χειρότερο τρόπο. Γιατί έτσι είναι η ζωή.. Γιατί το σενάριο της ζωής το γράφουν οι μεγάλοι.. περισσότερα >