Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Βρε κακόμοιρα.. πόση ζωή νομίζεις ότι έχεις ακόμα να ζήσεις; Έχεις καταλάβει ότι ζεις μόνο στα όνειρά σου; Εκεί μόνο.. που φαντάζεσαι να είσαι νέα.. όμορφη.. πετυχημένη.. να εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά σου ο πρίγκιπας και να πέφτει στα γόνατά σου! Μετά ανοίγεις τα μάτια και καταλαβαίνεις ότι περνούν τα χρόνια κι εσύ μένεις να αγναντεύεις τους νέους.. τους έρωτές τους.. τα νυχτοπερπατήματά τους.. τις γλυκές τους αμαρτίες.. και να ζηλεύεις.. να ζηλεύεις πολύ!
Πρέπει να ζήσεις.. το ξέρεις.. αλλά κάτι σε κρατά κάτω.. σε κρατά σε λήθαργο! Τα χρόνια σε παίρνουν πίσω.. σε γερνούν μα μάταια.. το σώμα είναι ακόμα ανθεκτικό.. κι αντέχει – δες το! Μπορείς να βγεις.. να πιεις.. να ξενυχτήσεις.. γιατί όχι και να φλερτάρεις.. να ξαναερωτευτείς! Η φυλακή του σπιτιού σε κάνει νωχελική.. σε κάνει να βάζεις κιλά κάθε χρόνο.. κιλά που με εξαντλητική δίαιτα κάθε φορά μαζεύονται. Μα το σώμα δεν κουνιέται.. Ιδίως αν κάνεις δουλειά γραφείου.. αν δεν σου αρέσει η γυμναστική.. και αν έχεις τάση ή μεταβολισμό που δεν σε κράτα πάντα λεπτή.. τότε η ακινησία του σπιτιού.. αυτό που κάθεσαι μπροστά από μία οθόνη με τις ώρες.. σε καταστρέφει.
