
Παρακολούθησα τις προάλλες μία ταινία, από αυτές τις χαζοαμερικάνικες κομεντί, με βασικό θέμα μια «άσχημη» και «μη διάσημη» κατά τα σχολικά πρότυπα κοπέλα, η οποία στο τέλος καταλήγει με τον πιο κούκλο του σχολείου, ενώ έχει βάλει στη θέση τους όλους εκείνους που της έκαναν το βίο αβίωτο τόσο καιρό. Ευτυχισμένο happy end που όμως συμβαίνει μόνο στις ταινίες. Μόνο όμως;
Τι μηνύματα να θέλει να περάσει άραγε ο κάθε σκηνοθέτης με τέτοιες ταινίες; Είναι μια σίγουρη επιτυχία και επομένως ακολουθεί τη γνωστή πεπατημένη; Και αν ναι, τι είναι αυτό που διαφέρει κάθε φορά σε όποια καινούργια ταινία κάνει πρώτη προβολή στους κινηματογράφους; Κάθε ταινία από αυτές συνήθως πραγματεύεται ένα θέμα που απασχολεί μεγάλο μέρος της κοινωνίας, με ποιο βασικό το θέμα του bullying. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια το bullying έχει ξεφύγει από τα καθιερωμένα πρότυπα και έχει επεκταθεί και σε τεχνολογικό επίπεδο μέσω του ίντερνετ δηλαδή με το facebook και το youtube να καταλαμβάνουν την πρώτη θέση..
Στο θέμα μας όμως. Κοιτώντας την ταινία παρακολουθούσα την κοπέλα να νιώθει άσχημα με τον ευατό της για το ντύσιμο της, για την εμφάνιση της, για την εξυπνάδα της, για όλα αυτά τέλος πάντων τα χαρακτηριστικά που την κάνουν μοναδική. Κοιτούσε τον καθρέφτη και ένιωθε χοντρή ενώ στην πραγματικότητα το σώμα της ήταν αυτό που λέμε κανονικό. Δεν ένιωθε εντυπωσιακή όπως οι φίλες της, δεν είχε τις κατακτήσεις των άλλων κοριτσιών, ίσως να ήταν και λίγο αγοροκόριτσο εντέλει, δεν ένιωθε επιθυμητή και αποδεκτή. Είχε πάντα την αίσθηση ότι είναι λίγη, ότι δε μπορεί να κάνει τίποτα, ότι πάντα θα την επισκιάζουν οι 2 όμορφες φίλες της. Σκηνές βγαλμένες από τη ζωή θα έλεγα. περισσότερα >