Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Φεβρουάριο έχουν γεννηθεί δύο από τις αγαπημένες μου μπαλαρίνες, η θρυλική Άννα Πάβλοβα (12 Φεβρουαρίου 1881) και η σπουδαία Συλβί Γκιλέμ (25 Φεβρουαρίου 1965). Κι επειδή καιρό είχα να σας μιλήσω για τη μεγάλη μου αγάπη (το μπαλέτο), σήμερα θα αναφερθώ σε δύο πράγματα που με δίδαξε ο βίος και η πορεία της Πάβλοβα: αφοσίωση και καινοτομία!
Η μπαλαρίνα Άννα Πάβλοβα έμεινε στην ιστορία για την ανεπανάληπτη ερμηνεία της στο «Θάνατο του Κύκνου» (The Dying Swan). Λατρεύτηκε, επηρέασε και ενέπνευσε, ίσως όσο καμία άλλη μπαλαρίνα στον κόσμο, ενώ η αέρινη παρουσία της είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την εικόνα της «μπαλαρίνας» που ως σήμερα έχουμε στο μυαλό μας!
Λονδίνο, Θέατρο Βικτόρια Πάλας, άγαλμα της Άννα Πάβλοβα στη στέγη (πηγή Wikipedia)
Το όνειρο, ο στόχος, η επιμονή
Η μητέρα της ήταν εκείνη που τη συνόδευσε σε παιδική ηλικία να παρακολουθήσουν το μπαλέτο «Ωραία Κοιμωμένη» του Petipa στο Αυτοκρατορικό Θέατρο Maryinsky, μία παράσταση που έμεινε αξέχαστη στη μικρή Άννα, και την έκανε να ονειρεύεται ότι μία μέρα θα χορέψει και εκείνη το ρόλο της Aurora. Επειδή ήταν λιγάκι «καχεκτική», δεν κατάφερε να γίνει αποδεκτή στην Αυτοκρατορική Σχολή Μπαλέτου στην πρώτη οντισιόν που συμμετείχε. περισσότερα >
