Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Επιτέλους! Μια ηλιόλουστη μέρα! Η άνοιξη κάνει σιγά σιγά την εμφάνισή της, άλλωστε πόσο ακόμη να κρυφτεί; Αλλάζει η ώρα, θα μεγαλώσει η μέρα και η διάθεση όλων μας θα φτιάξει προς το καλύτερο.
Το κείμενό μου σήμερα έχει εορταστική χροιά, αναμνήσεις, συγκίνηση και μια ζεστή αισιοδοξία ότι θα έρθουν και καλά νέα, όπως η αυριανή μέρα ορίζει.
Στις 25 Μαρτίου γιορτάζουμε διπλά, την ελληνική επανάσταση του 1821 ενάντια στην τουρκοκρατία και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (την χαρμόσυνη είδηση ότι σε εννέα μήνες θα γεννηθεί ο Χριστός). Γιορτάζουν οι Ευαγγελίες (κι εγώ ανάμεσά τους κι ας έχει καθιερωθεί το “Εύα”) και οι Ευάγγελοι. Εκείνοι δηλαδή, που φέρουν τα καλά νέα, τις καλές ειδήσεις (ευ + αγγελία).
Φέτος, μετά από δύο χρόνια χωρίς εορτασμούς, χωρίς παρελάσεις και με σκληρά lockdown, θα έχουμε τη δυνατότητα να επιστρέψουμε στη γνωστή κανονικότητα.
Εμείς, στην οικογένειά μας, ανασύραμε αναμνήσεις και θέλουμε να τις μοιραστούμε μαζί σας…
Τη “μακρινή” 25η Μαρτίου 2018, ο γιος μου έκανε την πρώτη του παρέλαση στην αυλή του παιδικού σταθμού, με το λευκό του πουκάμισο, τις ξανθές του μπούκλες και μια σημαιούλα στο μικρό του χεράκι. Στους ώμους του στηριζόταν ένας νέος τότε συμμαθητής του, που έκανε κι εκείνος δειλά βηματάκια όπως έδειχναν οι δασκάλες. Έκαναν μαζί το γύρο της αυλής και στο τέλος φώναξαν δυνατά “Ζήτω η Ελευθερία”. Από τότε, αυτοί οι δύο φίλοι είναι μαζί, ακριβώς όπως εκείνη την ημέρα, σαν κάτι αόρατο να τους “έδεσε”. Άλλοτε ο ένας στηρίζεται στους ώμους του άλλου κι άλλοτε ο άλλος. Έγιναν αυτό που θα λέγαμε “πραγματικοί φίλοι” με την αγνή και ανιδιοτελή έννοια που αρμόζει στα μικρά παιδιά. Κι έτσι, όταν τους ρωτήσεις τι σημαίνει “φίλος” ίσως να μη μπορούν ακόμη να ορίσουν τη λέξη, αλλά αυτόματα εκφράζουν ένα “όνομα”, αυτό που εντελώς αυθόρτητα τους έρχεται στο μυαλό και προσωποποιεί τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράζονται μια ιδιαίτερη επικοινωνία και αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Την όχι και τόσο μακρινή 25η Μαρτίου 2020, λίγες μέρες μετά την έλευση του covid και εν μέσω lockdown και απαγόρευσης κυκλοφορίας (με <100 κρούσματα τότε!), είχα γράψει στο ημερολόγιό μου:
“…Ποιος να μας το έλεγε και να το πιστεύαμε ότι θα γιορτάζαμε κλεισμένοι στο σπίτι, χωρίς τη δυνατότητα να πάμε ούτε μία βόλτα με το παιδί μας ανέμελα… Ούτε καμπάνες, ούτε λειτουργίες, ούτε τύμπανα, ούτε παιδικές φωνές και γέλια, ούτε παρελάσεις και τραγούδια της επανάστασης, ούτε σημαιούλες ν’ ανεμίζουν και εορτασμοί του σχολείου. Ομολογώ ότι δεν έβαλα στο πνεύμα το παιδί καθόλου, δεν ζωγραφίσαμε σημαία, δεν μιλήσαμε για τα γεγονότα, τίποτα. Μόνο ξύπνησε το χάραμα και κόλλησε τη μουρίτσα του στη δική μου για να μου πει «χρόνια πολλά μαμά» και να μου χαρίσει το αγγελικό του χαμόγελο, το πιο όμορφο δώρο που θα μπορούσα να δεχθώ σήμερα…”
Αύριο, την 25η Μαρτίου 2022, είμαστε αισίως έτοιμοι να “καταγράψουμε” νέες αναμνήσεις και ν’ ακούσουμε και κανένα τραγουδάκι αυτή τη φορά:
Θέλω να ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου, χρόνια πολλά σε όλους και στους εορτάζοντες τριπλά! Μία για φέτος και άλλες δύο για τα χρόνια της πανδημίας!
Καλό 3ήμερο!