Γράφει η Κάτια Καραχάλιου.
Στις 30 Αυγούστου γιορτάζεται η Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων, με σκοπό να επισύρει την προσοχή της διεθνούς κοινότητας για τη μοίρα των φυλακισμένων σε άγνωστα μέρη και συνθήκες.
Και επειδή προσφάτως έμαθα την ιστορία του Αργύριου Σίνη, ενός έφεδρου ανθυπασπιστή από το Καπαρέλλι Βοιωτίας, ο οποίος έχασε τη ζωή του στην Κύπρο το 1974, συγκινήθηκα με το πόσα χρόνια οι δικοί του άνθρωποι τον αναζητούσαν.
Από το 1974 έως το 2017 δεν ήξεραν την τύχη του, δεν ήξεραν που βρίσκεται. Πόσο βάρβαρο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο; Πως κοιμούνται τα βράδια οι συγγενείς ανθρώπων που έχουν εξαφανιστεί με έναν τέτοιο τρόπο;
Τελικά βρέθηκαν τα οστά του σε ομαδικό τάφο και επέστρεψαν στην γενέτειρά του, προκειμένου να πενθήσουν όπως αρμόζει οι συγγενείς.
Μπορεί η Διεθνής αυτή ημέρα να είναι μακριά από την δική μας καθημερινότητα, να μην αντιλαμβανόμαστε πλήρως πως μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, όμως στο πρόσφατο παρελθόν, οι άνθρωποι το βίωναν. Οι πόλεμοι έφεραν τέτοιες στιγμές, οι αλλαγές καθεστώτων έφεραν τέτοιες στιγμές, οι διαφωνίες έφεραν τέτοιες στιγμές.
Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων και είναι ευκαιρία να κάνουμε μια επανάληψη στα βιβλία της ιστορίας μας.