Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Λευκή Παρασκευή ξημέρωσε σήμερα φίλοι μου, νιφάδες χιονιού στροβιλίζονται και πέφτουν στη Χαλκίδα μας, ευτυχώς χωρίς να δημιουργούν ιδιαίτερα προβλήματα. Ελάχιστα αυτοκίνητα κυκλοφορούν στους δρόμους, τα περισσότερα μαγαζιά παραμένουν κλειστά, κλειστά και τα σχολεία.
Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη επέτειος και τη θυμάμαι πολύ έντονα γιατί κρατούσα σημειώσεις, κάτι σαν ημερολόγιο! Σαν σήμερα, πριν δύο χρόνια, στις 11 Μαρτίου 2020, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας χαρακτήρισε τον Covid-19 ως πανδημία, αξιολογώντας τα μέχρι τότε ανησυχητικά επίπεδα εξάπλωσης και σοβαρότητας του ιού.
Σαν σήμερα λοιπόν, δύο χρόνια πριν, οι ζωές μας άλλαξαν σημαντικά. Στην καθημερινότητά μας εισέβαλαν νέες έννοιες και λέξεις όπως lockdown, απαγόρευση κυκλοφορίας, κοινωνική αποστασιοποίηση, τηλεκπαίδευση, τηλεργασία, λοιμωξιολόγος, ανοσία της αγέλης, καραντίνα. Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε το “λεξικό” της πανδημίας καθώς η γλώσσα συχνά διαμορφώνει την κοινωνική συμπεριφορά και το αντίστροφο.
Κάπου εκεί, ανάμεσα σε βαρύγδουπες ανακοινώσεις και καταμέτρηση των πρώτων κρουσμάτων, τα σχολεία έκλεισαν για πρώτη φορά.Θυμάμαι έντονα τους πανηγυρισμούς των παιδιών και τους φρικαρισμένους γονείς που βρίσκονταν αντιμέτωποι με πρωτόγνωρες καταστάσεις μη γνωρίζοντας πως ν’ αντιδράσουν. Και ήρθε η ψηφιακή τάξη, οι πλατφόρμες zoom και webex, τα παιδιά απέκτησαν e-mails και κωδικούς, οι πωλήσεις tablets, laptops κι εκτυπωτών εκτινάχθηκαν.
Πρωτάκια δεν γνώρισαν ποτέ τους συμμαθητές τους από κοντά, δεν πήγαν καμία σχολική εκδρομή και σε κανένα παιδικό πάρτι. Έκαναν μάθημα με κλειστές κάμερες, για ν’ αντέξει το δίκτυο, ακούγοντας μόνο τη φωνή του εκπαιδευτικού. Νηπιαγωγάκια μετέτρεψαν το σαλόνι του σπιτιού σε εργαστήριο εικαστικών, κατασκευών και ζωγραφικής. Έφηβοι, παρέμεναν ξαπλωμένοι με τις πιτζάμες τους, ώρες αμέτρητες, χαζεύοντας σε κάποια οθόνη, ξοδεύοντας άσκοπα τις πιο παραγωγικές τους μέρες. Και γονείς, μπερδεμένοι και προβληματισμένοι, βγήκαν σε αναστολή, πήραν άδειες ειδικού σκοπού, έβαλαν την εργασιακή απασχόληση και τον οικονομικό προϋπολογισμό της οικογένειας σε δεύτερη μοίρα και “έμειναν σπίτι” δοκιμάζοντας πολλαπλούς ρόλους…
Οι παρακάτω σκέψεις, αποτελούν απόσπασμα από το “ημερολόγιό μου της καραντίνας” και σχετίζονται με όλα αυτά:
“…ζούμε ήδη δύσκολες-πρωτόγνωρες-παράξενες ώρες, δεν ξέρουμε τι θα ξημερώσει, ακούμε τα νέα και μένουμε με το στόμα ανοιχτό, προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει, η σκέψη μας ακροβατεί ανάμεσα στη συνωμοσιολογία, την υπερβολή, τη λογική, την επιστήμη και το ένστικτο…
Εμείς από την πλευρά μας έχουμε γίνει νηπιαγωγοί, δάσκαλοι, μάγειρες, κλόουν, καλλιτέχνες, κηπουροί, μοδίστρες, γεωγράφοι και πόσες ιδιότητες ακόμα θα αναπτύξουμε μέχρι να τελειώσει όλο αυτό.. Στο τέλος θα μετρήσουμε πληγές και παράσημα…”
Έκτοτε φαίνεται ότι μας έγινε συνήθεια κι εύκολη λύση, το κλείσιμο των σχολείων, καθώς ανακοινώνεται πλέον αρκετά συχνά, με χιόνια, με καταιγίδες ακόμη και με καύσωνα. Κι εδώ θα ήθελα να μοιραστώ ένα απόσπασμα από την επιστολή διαμαρτυρίας που εστάλη χθες, 10/3/2022, στη κα Βάκα, Δήμαρχο Χαλκιδέων, από την ΕΛΜΕ Ευβοίας:
“…Ως ΕΛΜΕ Εύβοιας διαμαρτυρόμαστε έντονα για την απόφαση αυτή, που διαταράσσει την ομαλή λειτουργία των σχολείων χωρίς σοβαρό λόγο, όταν μετράμε ήδη εκατοντάδες χαμένες ώρες διδασκαλίας που δεν μπορούν να αναπληρωθούν, καθώς η τηλεκπαίδευση στην οποία με πολύ μεγάλη ευκολία καταφεύγει το υπουργείο μέσω των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης, έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα (αποσχολειοποίηση, τεράστια γνωστικά και ψυχοκοινωνικά προβλήματα, παραβατικές συμπεριφορές κ.λ.π), μετά από δυο χρόνια εγκλεισμού και έκθεσης των μαθητών /τριών μας μπροστά στις οθόνες. Αύριο και μεθαύριο παρεμπιπτόντως, πολλές σχολικές μονάδες είχαν σχεδιάσει δράσεις για το σχολικό εκφοβισμό και τη σχολική βία, που έχουν αυξηθεί μετά την περίοδο του υποχρεωτικού εγκλεισμού και της τηλεκπαίδευσης.
Τα σχολεία δεν μπορούν να κλείνουν κάθε λίγο και λιγάκι σα να είναι καφετέριες, επειδή ο δήμος δεν προνόησε τον κτιριακό τους εκσυγχρονισμό, ούτε ότι η κάθε κακοκαιρία είναι ευκαιρία για να γλυτώσει κάποια ευρώ από την κατανάλωση πετρελαίου…”
Διαβάστε εδώ, όλόκληρη την επιστολή
Επέτειος “καραντίνας” λοιπόν σήμερα και “κλειστών σχολείων”.
Μία τελευταία σκέψη… Τα σχολεία είναι τα καταφύγια των παιδιών. Δεν είχαν κλείσει ποτέ, ούτε στον πόλεμο ούτε στην Κατοχή. Οι εκπαιδευτικοί είναι λειτουργοί και όχι επαγγελματίες, προσφέρουν έργο μεγάλης αξίας στο κοινωνικό σύνολο. Κατανοώ τις δύσκολες συνθήκες, το κρύο, την ακριβή θέρμανση, τις μάσκες, τις ελλιπείς υποδομές. Ωστόσο, το εύκολο είναι απλώς να κλείνεις, κάθε φορά, ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ ν’ αλλάζεις τις συνθήκες που σε οδηγούν στο κλείσιμο. Τροφή για σκέψη.
Καλό Σαββατοκύριακο και να προσέχετε!