Γράφει η Εύα Καλαβρή.
H Παγκόσμια Ημέρα Τέχνης (World Art Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του εμβληματικού αναγεννησιακού καλλιτέχνη Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Καθιερώθηκε το 2012 από τον Διεθνή Οργανισμό Τέχνης (IAA).
Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι θεωρείται κατά κοινή ομολογία ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους όλων των εποχών, παρά το περιορισμένο πλήθος των σωζόμενων έργων του. Η “Μόνα Λίζα” (γνωστή και ως Τζιοκόντα), είναι το διασημότερο ζωγραφικό του έργο και το πιο διάσημο πορτραίτο στην ιστορία. Πρόκειται για ελαιογραφία σε ξύλο λεύκης, ιδιοκτησία του Γαλλικού Κράτους και εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου, στο Παρίσι. Ο πίνακας, διαστάσεων μόλις 77 εκ. × 53 εκ. (σχετικά μικρός σε σχέση με αυτό που είχα στο μυαλό μου!), απεικονίζει μία καθιστή γυναίκα, τη Λίζα ντελ Τζοκόντο, της οποίας η έκφραση του προσώπου χαρακτηρίζεται συχνά ως αινιγματική. Η Μόνα Λίζα θεωρείται το πιο διάσημο έργο ζωγραφικής.
Στην ουρά για μία σέλφι με το διασημότερο πορτραίτο στον κόσμο!
Πρόσφατα επισκέφθηκα το Μουσείο του Λούβρου και θαύμασα (όσο γινόταν) τη Μόνα Λίζα από κοντά. Προσπάθησα να κατανοήσω, χωρίς μεγάλη επιτυχία ομολογώ, για ποιο λόγο είναι τόσο διάσημη. Παράλληλα όμως αντιλήφθηκα ότι πλέον δε θαυμάζουμε ένα έργο τέχνης με τα μάτια μας τ’ αληθινά, εκείνα που μας δώρισε ο Θεός. Τα “θαυμάζουμε” μέσα από τις κάμερες των κινητών μας στην τρομερή μας προσπάθεια να απαθανατίσοουμε την κάθε στιγμή. Εγώ το κάνω πολύ έντονα αυτό… Μου αρέσουν πολύ οι φωτογραφίες, για πολλούς λόγους, ωστόσο κάποιες φορές χάνω το αληθινό θέαμα στην προσπάθειά μου να το “φωτογραφίσω” ή να το βιντεοσκοπήσω.
Ήταν κάπως δύσκολο λοιπόν να θαυμάσεις τη Μόνα Λίζα. Ο πίνακας διακοσμεί έναν μεγάλο τοίχο στο Μουσείο, όπου περιμένεις σε συγκεκριμένη ουρά για να πλησιάσεις και όταν καταφέρεις να πλησιάσεις (παστωμένος σα σαρδέλα από τον κόσμο) ξενερώνεις, καθώς οι περισσότεροι μπροστά σου απλώς γυρίζουν πλάτη στη Μόνα Λίζα για μια σέλφι! Στο βωμό της σέλφι λοιπόν, ο ελάχιστος χρόνος που σου προσφέρεται μαζί της σπαταλάται άσκοπα. Δεν κατηγορώ, περίπου το ίδιο έκανα…
Ο Ντα Βίντσι δεν ολοκλήρωσε ποτέ τον πίνακα. Το τοπίο πίσω από τη Μόνα Λίζα είναι εμφανώς ημιτελές ενώ λένε ότι πρόκειται για μια συνηθισμένη συμπεριφορά του ζωγράφου. Έπαιρνε παντού μαζί του τον πίνακα για χρόνια και ασχολούταν από λίγο, ώσπου αγοράστηκε τελικά από το Βασιλιά Φραγκίσκο Α’, στο τελευταίο ταξίδι του ζωγράφου στη Γαλλία το 1516. 
Είναι τόσο όμορφο να θαυμάζεις από κοντά έργα τέχνης, να διαβάζεις και να μαθαίνεις γι’ αυτά!
Σήμερα, που κατά τύχη ήταν και η τελευταία μέρα του σχολείου πριν τις διακοπές του Πάσχα, και λόγω της Παγκόσμιας Ημέρας Τέχνης, θυμήθηκα μια άλλη σύγχρονη και πολύ ιδιαίτερη καλλιτέχνιδα… Τη θυμήθηκα γιατί είχε αναρτήσει ένα συγκλονιστικό της έργο που αφορούσε τα κορίτσια στο Αφγανιστάν και το δικαίωμά τους να πηγαίνουν στο σχολείο.
Ονομάζεται Shamsia Hassani και είναι η πρώτη graffiti artist στο Αφγανιστάν. Μέσα από τα έργα της, απεικονίζει τις Αφγανές γυναίκες σε μια άκρως πατριαρχική κοινωνία.
“School girl” λοιπόν… Μια μαθήτρια ακροβατεί σε ένα σχοινί, κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά της τις σχολικές σημειώσεις που όμως σκορπίζουν στον αέρα όπως σκορπίζουν και τα όνειρά της να πάει στο σχολείο…
Και το σχόλιο της δημιουργού: “Την πρώτη μέρα της νέας σχολικής χρονιάς, όταν οι Αφγανές μαθήτριες επέστρεψαν στα σχολεία τους με χιλιάδες ελπίδες και φιλοδοξίες, οι ταλιμπάν τις έδιωξαν από τις τάξεις τους και τις έστειλαν πίσω στα σπίτια τους”.
دختر مکتب / School girl
On the first day of the new school year, when Afghan girls returned to their schools with thousands of hopes and aspirations, the T aliban expelled them from their classrooms and sent them back home. 💔 pic.twitter.com/le7z4WLPRN
— Shamsia Hassani (@ShamsiaHassani) March 24, 2022
Με αυτό το πικρό κλείσιμο θα σας ευχηθώ καλό Σαββατοκύριακο, στους μεγάλους, καλές διακοπές στα παιδιά και σας προτρέπω τις επόμενες μέρες να έρθετε πιο κοντά στην Τέχνη. Τρόποι υπάρχουν πολλοί και τα σχολεία έκλεισαν για λίγο. Ας μην πέσουμε με τα μούτρα στις οθόνες…!
Σας φιλώ!