Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Σήμερα αποχαιρετίσαμε επίσημα τη Β’ Δημοτικού φίλοι μου (όχι εγώ… ο γιος μου)! Και ήδη στις «αναμνήσεις» μου, πρωί πρωί στα social, παρουσιάστηκε το περσινό αντίστοιχο άρθρο μου για τον αποχαιρετισμό της Α’ Δημοτικού!
Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός; Πότε κιόλας έφτασε αυτή η μέρα;
Ο μικρός μόλις συνειδητοποίησε ότι μπορεί να λέγεται «τριτάκι» άρχισε τους υπολογισμούς:
«Σε 3 χρόνια φεύγω μαμά»
«Που πας παιδί μου;»
«Στο Γυμνάσιο, μετά Λύκειο, μετά Πανεπιστήμιο! Πότε επιτέλους θα γίνει αυτό;»
Αυτά τα παιδιά… Βιάζονται τόσο πολύ να μεγαλώσουν και αυτοί οι μεγάλοι… Τι δε θα έδιναν αλήθεια για να γίνονταν και πάλι παιδιά;
Μπορεί η Β’ Δημοτικού φίλοι μου να μην είναι κανένα σπουδαίο ορόσημο στη σχολική μας πορεία, ωστόσο έχουμε λόγους να τη θυμόμαστε και συγκινούμαστε που την αποχαιρετάμε. Ακόμη περισσότερο καθώς φέτος αποχαιρετίσαμε τον Διευθυντή του σχολείου μας που συνταξιοδοτείται, μια συμμαθήτριά μας που μετακομίζει και τους φίλους μας τα «εκτάκια»! Επίσης, την καλή μας δασκάλα, που για δύο χρόνια μας δίδαξε τόσα πολλά κι ετοιμάζεται ν’ αναλάβει άλλα παιδάκια.
Μια σχετικά ανέμελη χρονιά θα έλεγα, για όσους από εσάς δεν έχετε φτάσει εκεί ακόμη! Με λίγες ώρες διαβάσματος και αρκετό χρόνο για παιχνίδι, όπως ακριβώς αρμόζει στην παιδική ηλικία. Παρέα με την προπαίδεια, πολλαπλασιασμούς, διαιρέσεις, προβληματάκια με ευρώ, μπόλικη ορθογραφία και γραμματική, εικαστικά, ανθολόγιο και “σκέφτομαι και γράφω”, στα οποία τα παιδιά ξεδιπλώνουν την ατέλειωτη φαντασία τους, μη σας πω δηλαδή ότι μπορεί και να μου λείψει η Β’ Δημοτικού!
Ίσως του χρόνου, που δυσκολεύουν ελαφρώς τα πράγματα, να αναπολούμε αυτές τις μέρες! Μέχρι τότε όμως, υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας, ότι θα διαβάσουμε κόμικς και παιδική λογοτεχνία το καλοκαίρι, μαζί με τις βουτιές, τις καταδύσεις, το παιχνίδι στις πλατείες και τα 5×5 και τα πολλά θαλάσσια σπορ που έχουμε σκοπό να δοκιμάσουμε!
Καλό καλοκαίρι σε όλους μας λοιπόν!
Συγχαρητήρια, αποφοιτήσαμε!