Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Tο Δημοτικό σχολείο του χωριού Διαφανίου του μικρού νησιού της Καρπάθου (ανάμεσα σε Κρήτη και Ρόδο).. έσφυζε από ζωή και πλημμύριζε από φωνές.. χαμόγελα και παιχνίδια. Με το πέρασμα του χρόνου.. τα 180 παιδιά που ξεκίνησαν τη λειτουργία του λιγόστευαν.. και πλέον μόνο δύο παιδιά έμειναν να κάνουν το μάθημά τους σ’ αυτό το όμορφο σχολείο!
Ο Βασίλης είναι το ένα παιδί.. ο οποίος αποφοίτησε από το δημοτικό και πλέον ετοιμάζεται να φοιτήσει στο γυμνάσιο. Ο Μαρίνος.. το δεύτερο παιδί.. προκειμένου να μην είναι μόνος του.. θα μεταφερθεί προσωρινά στην Όλυμπο (διπλανό χωριό).. όπου εκεί θα λειτουργήσει για μια χρονιά το σχολείο του δημοτικού. Συνεπώς.. το κτίριο του Διαφανίου.. για πρώτη φορά από τη λειτουργία του.. θα ερημώσει. Το στολίδι αυτό θα μείνει χωρίς ζωή με σφραγιστές τις πόρτες που… δεν γνωρίζουμε αν θα ανοίξουν ποτέ ξανά!
Όπως ομολογούν στο Διαφάνι.. εθελοντές απ’ όλη την Ελλάδα στήριξαν φέτος το σχολείο.. πραγματοποιώντας εργασίες συντήρησης.. καλλωπισμού και ενίσχυσης με σύγχρονο εκπαιδευτικό υλικό. Σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας «Καρπαθιακά Νέα».. ο δήμος δεν στήριξε το σχολείο. Κατά το υπόψη ρεπορτάζ.. ύστερα από πολλές πρωτοκολλημένες αιτήσεις για τη συντήρηση του σχολείου και τη επικινδυνότητα ορισμένων χώρων.. δεν έγινε απολύτως τίποτα.
Χαρακτηριστική είναι η δήλωση – ανάρτηση της προϊσταμένης εκπαιδευτικού.. δασκάλας του εν λόγω σχολείου.. κυρίας Θεοδώρας Κουκουρίκου. Τι να πω φίλες.. είναι τόσο κρίμα να ερημώνουν τα χωριά και να αδειάζουν τα σχολεία. Οι άνθρωποι του χωριού.. ιδίως τα παιδιά.. ξέρουν να χαμογελούν και να είναι πάντα ευπροσήγοροι! Βέβαια στις μέρες μας.. το να είναι οι άνθρωποι έτσι.. είναι το λιγότερο περίεργο.. να μην το πω ύποπτο! Τα σχολεία στις πόλεις σήμερα έχουν το ίδιο αποτύπωμα σαν την κοινωνία.. Είναι μίζερα.. και γκρίζα.
Απόσπασμα από την ανάρτηση της κυρίας Κουκουρίκου:
Κανένας δεν έδωσε σημασία στις δύο παιδικές ψυχές που πάλευαν κάθε μέρα με το κρύο, τις πλημμύρες, τους δυνατούς ανέμους, την υγρασία και τη μούχλα, που ερχόντουσαν από την Όλυμπο, μόνο και μόνο για να μάθουν γράμματα… Ξεχασμένοι παραμένουν οι ακρίτες της Καρπάθου… Παραμελημένη η Όλυμπος και το Διαφάνι… Καμία στήριξη στα παιδιά… Ξεχαστήκαμε; Μείναμε στα “θααα”…
Όσο για μένα ως Θεοδώρα… Έμαθα πολλά νέα πράγματα από τους δύο μαθητές…
Έμαθα πως πρέπει να ΤΣΑΛΑΚΩΘΕΙΣ για να είσαι δάσκαλος…Να μάθεις να πέφτεις στο ΥΨΟΣ των παιδιών, να τους κοιτάς στα μάτια της ψυχής τους, να τους καταλαβαίνεις…Έμαθα πως πρέπει να γυρίσεις πίσω το χρόνο και να γίνεσαι εκ νέου ΠΑΙΔΙ, να μάθεις να παίζεις, να γελάς μέχρι δακρύων, να λερώνεσαι, να τραγουδάς δυνατά, να βρέχεσαι, να μεταμφιέζεσαι και να ΑΓΑΠΑΣ αληθινά και γνήσια όπως το παιδί! Το επάγγελμα του δασκάλου είναι μια εργασία, αφού επιτελείς έργο, ένα μοναδικό λειτούργημα προς την κοινωνία και ένας ύμνος των παιδιών και ένα δώρο του Θεού προς τα παιδιά και προς τους δασκάλους…
Δεν θα είμαι ποτέ ξανά η ίδια δασκάλα που ήμουν πέρσι… Φεύγω πιο δυνατή, πιο ώριμη, πιο δημιουργική και πιο δασκάλα από ποτέ!
Ως παιδαγωγός και όχι ως εκπαιδευτικός, φέτος πάλεψα με όλη μου την καρδιά γι’ αυτά τα υπέροχα παιδιά. Κλήθηκα να γίνω μητέρα, αδελφή, φίλη, γιατρός, μάγειρας, ψυχολόγος, θεραπευτής, κηπουρός, εμψυχώτρια, επιστήμονας, αστροφυσικός, μουσικός, σκακιστής, παιδί..
Όχι! Δεν λέμε αντίο… Αλλά εις το επανιδείν! Υπόσχομαι πως θα ξαναβρεθούμε! Ένα κομμάτι της ψυχής μου πάντοτε θα ζει στη βόρεια Κάρπαθο!
Βασίλη και Μαρίνο μου, πάντοτε να θυμάστε πως είμαι τρομερά ΠΕΡΗΦΑΝΗ για εσάς και σας ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ!!! Θα σας ΣΤΗΡΙΖΩ σ’ ότι κι αν χρειαστείτε όσο μακριά και αν βρίσκομαι και εννοείται θα ζέιται αιώνια στην !!! Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ψυχούλες μου για όλα!!!