Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Συγκλονίζομαι όταν οι άνθρωποι που βοηθούν και μάχονται χάνονται στο καθήκον.
Στο καθήκον, στο κοινό καλό, στην προστασία όλων εμάς.
Αναρωτιέμαι γιατί να συμβαίνει. Γιατί να υπάρχουν ψυχές που θρηνούν τους ανθρώπους τους. Όση περηφάνια και αν νιώθουν, ο πόνος είναι ανείπωτος.
Τι φταίει και χάνονται ανθρώπινες ψυχές έτσι άδικα; Τους κάνουμε πραγματικά ήρωες ή τους ξεχνάμε μετά από λίγο καιρό;
Δυο ανθρώπινες ψυχές πέταξαν στους ουρανούς, από τους ουρανούς που πετούσαν.
Τι να πεις στην μάνα και τον πατέρα αυτών των παλικαριών που έδωσαν την δίκη τους μάχη στις φλόγες;
Τα λόγια φτάνουν ποτέ; Ποτέ είναι η απάντηση δεν θα φτάσουν.
Λυπάμαι και θλίβομαι όπως και όλοι με αυτά τα συμβάντα. Το να μένουν στην επικαιρότητα δεν αρκεί. Τους αξίζει η μνήμη και ποτέ η λήθη.
Όφελος να ερευνηθεί ο λόγος, τιμή μας να θυμόμαστε αυτούς τους ανθρώπους που δεν κάνουν μια συμβατική δουλειά.
Ενός λεπτού σιγή στην μνήμη τους, ενός λεπτού σιγή σε όλους εκείνους που έχουν χαθεί άδικα.
Ενός λεπτού σιγή για να αντιληφθούμε και να συναισθανθούμε. Να νιώσουμε τον πόνο της οικογένειας και να καταλάβουμε ποσό δύσκολο είναι το έργο τους, ποσά μας προσφέρουν.
Ενός λεπτού σιγή…