Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Αποφασίσαμε ένα βράδυ να πάμε στα συγκρουόμενα… Από τη μία σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να ζήσει το παιδί μου την εμπειρία του πιο συναρπαστικού παιχνιδιού λούνα παρκ της δικής μου παιδικής ηλικίας. Από την άλλη, ήμουν με την αδερφή μου και θυμηθήκαμε τις εποχές που στεκόμασταν στην ουρά με τη μάρκα στο χέρι, έτοιμες να δείξουμε τις οδηγικές μας ικανότητες και να “τρακάρουμε” τους φίλους μας για γέλια μέχρι δακρύων.
Τα συγκρουόμενα είναι και το μακροβιότερο ίσως παιχνίδι αφού υπάρχει μέχρι σήμερα με την ίδια μορφή / τεχνολογία (!!!), ενώ τα υπόλοιπα που θυμάμαι, όπως η μπαλαρίνα, το ταψί, κλπ, έχουν εξαφανιστεί… Εμείς πάντως δεν τα θυμόμαστε ως “συγκρουόμενα” που είναι η επίσημη, θα λέγαμε, ονομασία, αλλά ως “κουρσάκια”.
Πήγαμε λοιπόν, πήραμε τις μάρκες μας, μπήκαμε στα αυτοκινητάκια (με μεγάλη δυσκολία, καθώς δεν χωρούσαμε, οι μεγάλοι) και παίξαμε έναν γύρο. Και βιώσαμε μεγάλη απογοήτευση… Είχαμε ίσως διαμορφώσει διαφορετικές προσδοκίες με βάση το παρελθόν και αυτά που θυμόμασταν, που η σημερινή άχαρη, άγευστη και άοσμη εμπειρία στα συγκρουόμενα του 2024, ήταν αποτυχία.
Ζήσαμε λοιπόν αυτό το “τι περιμένεις” και “τι σου έρχεται” ως εξής:
Περιμέναμε λίγη ατμόσφαιρα… Φώτα ή και φωτορυθμικά και ωραία μουσική κατά τη διάρκεια του γύρου.
Ούτε φωτορυθμικά, ούτε μουσική, ούτε ατμόσφαιρα γενικά.
Περιμέναμε να είναι ο γύρος συναρπαστικός, όπως παλιά. Θυμόμαστε που ο κύριος πίσω από το θάλαμο ελέγχου, ο οποίος ουσιαστικά είναι και χειριστής, έδινε ρυθμό. Σχολίαζε, κατά τη διάρκεια κάθε γύρου, τις κινήσεις των συγκρουόμενων, έλεγε αστεία και στο τέλος έβγαζε νικητή! Ναι, το θυμάμαι πολύ καλά, ότι ο καλύτερος οδηγός κάθε γύρου, ο master των συγκρούσεων, κέρδιζε δωρεάν μάρκα! Έτσι το παιχνίδι αποκτούσε ενδιαφέρον, αγωνία και όλοι είχαμε κίνητρο να παίξουμε ξανά και ξανά για να γίνουμε οι νικητές της βραδιάς!
Κανένας κύριος δεν μίλησε, δεν έκανε αστεία ή σχόλια. Προφανώς και δεν υπήρχε νικητής, ούτε δωρεάν μάρκα.
Περιμέναμε ότι οι άνθρωποι που εργάζονται στα λούνα παρκ κι έρχονται σε επαφή με μικρά παιδιά και γενικά ανθρώπους που πάνε εκεί για να παίξουν και να διασκεδάσουν, θα ήταν χαμογελαστοί, ευδιάθετοι, καλοσυνάτοι και “κοντά” στα παιδιά.
Αντιθέτως, οι άνθρωποι που εργάζονταν εκεί, ήταν μουτρωμένοι, αδιάφοροι και απότομοι. Και στο ταμείο και στην υποδοχή και εκεί που σε βοηθούν να επιλέξεις συγκρουόμενο. Όλοι ήταν κακότροποι. Σαν να μισούσαν τη δουλειά τους, σαν να εργάζονταν σε κάποιο κάτεργο. Μάλιστα, πριν ξεκινήσει ο γύρος, υπήρξε κι ένας διαπληκτισμός του υπεύθυνου με κάποιον πελάτη για κάποιον λόγο, που καθυστέρησε λίγο το ξεκίνημα του γύρου.
Περιμέναμε να χωράμε στο συγκρουόμενο και να μην μετανιώνουμε την κάθε σύγκρουση!
Σε αυτό βέβαια δεν φταίνε οι ιδιοκτήτες, ούτε το λούνα παρκ, ούτε οι εργαζόμενοι. Εμείς μεγαλώσαμε!
Περιμέναμε να αξίζουν τα 3 ευρώ η μάρκα…
Δεν αξίζουν! Ήταν τα πιο πεταμένα 3 ευρώ που έχω δώσει στη ζωή μου, για 1,5 λεπτό συγκρουόμενα (μπορεί και λιγότερο), σε μια σχετικά μικρή πίστα, που αναγκάζεσαι να πηγαίνεις γύρω από τον εαυτό σου γιατί δεν υπάρχει χώρος.
Εύχομαι κι ελπίζω να υπάρχουν ακόμη τα συγκρουόμενα της παιδικής μου ηλικίας, κάπου άλλου, σε κάποια άλλη πόλη… Αν εσείς τα έχετε συναντήσει κάπου, περιμένω το σχόλιο ή το μήνυμά σας!
Το ταξίδι στο παρελθόν δεν πήγε καλά λοιπόν και όπως ήταν αναμενόμενο ο μικρός μου δεν διασκέδασε καθόλου. Την περισσότερη ώρα ήταν κολλημένος σε μια καραμπόλα βέβαια, οπότε ούτε οδήγησε, ούτε συγκρούστηκε και πολύ… Και φυσικά δεν ήμουν διατεθειμένη να πετάξω άλλα 3 ευρώ δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία!