Γράφει η Δήμητρα Δήμου.
Το περιστατικό που συνέβη στη Θεσσαλονίκη με τον stand-up comedian Δημήτρη Αντωνίου προκαλεί θλίψη, θυμό, αλλά και έναν έντονο προβληματισμό για τον παράξενο και δυστυχώς άδικο κόσμο στον οποίο ζούμε. Ο Δημήτρης, άτομο με αναπηρία, αντιμετώπισε μια αδιανόητη συμπεριφορά από αστυνομικό κατά τη διάρκεια διαδικασίας για έκδοση διαβατηρίου. Ο αστυνομικός, αντί να δείξει την απαραίτητη κατανόηση και ευαισθησία, ζήτησε από τον Δημήτρη να αποδείξει ότι έχει ακρωτηριαστεί στο δεξί του χέρι. Μια πράξη όχι μόνο προσβλητική, αλλά και πλήρως απαξιωτική προς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Αυτό το περιστατικό αναδεικνύει πόσο συχνά άτομα με αναπηρία βρίσκονται αντιμέτωπα με τις προκαταλήψεις και την έλλειψη σεβασμού από την κοινωνία και τις αρχές. Αντί να διευκολύνονται στις καθημερινές τους υποχρεώσεις, πολλές φορές καλούνται να δώσουν «εξηγήσεις» για το αυτονόητο. Αυτή η συμπεριφορά είναι εξοργιστική και απλώς αναδεικνύει τη βαθιά άγνοια και έλλειψη εκπαίδευσης που υπάρχει σχετικά με τις ανάγκες και τα δικαιώματα των ΑμεΑ.
Το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι απλώς ένα μεμονωμένο γεγονός. Αντικατοπτρίζει έναν κόσμο γεμάτο με προκαταλήψεις, αδιαφορία και έλλειψη ανθρωπιάς. Έναν κόσμο που δυστυχώς, παρότι θα έπρεπε να έχει προχωρήσει, συνεχίζει να αντιμετωπίζει άτομα με αναπηρία ως «διαφορετικά» ή «προβληματικά». Τέτοια περιστατικά πρέπει να μας αφυπνίσουν και να μας θυμίσουν πόσο αναγκαία είναι η ευαισθητοποίηση και η εκπαίδευση σε θέματα αναπηρίας. Ο σεβασμός και η ισότητα δεν πρέπει να είναι απλώς συνθήματα, αλλά τρόπος ζωής.
Ζούμε σε έναν παράξενο και άδικο κόσμο όπου ακόμα και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι δεδομένα για όλους. Και αυτό πρέπει να αλλάξει.
Η ανάρτηση του Δημήτρη Αντωνίου:
«Με ρωτάνε συχνά πώς μπορώ να διακωμωδώ καταστάσεις που θα έπρεπε να με εξοργίζουν. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα και να μου πείτε εσείς εάν και πώς μπορώ…
Πριν λίγους μήνες χρειάστηκε να βγάλω διαβατήριο. Παίρνω τηλέφωνο το κοντινότερο αστυνομικό τμήμα (Καλαμαριά) να ρωτήσω αν έχω πρόσβαση. Μου λένε “όχι”. Λέω κάποιο άλλο εδώ κοντά; Μου λένε όχι, κανένα. Και πώς θα βγάλω διαβατήριο, ρωτάω. Θα πας στους Νέους Επιβάτες, μόνο εκεί μπορείς. Ψυχραιμία, Δημήτρη, λέω μέσα μου. Ευκαιρία για εκδρομούλα.
Τρώμε κινησούλα και φτάνουμε με τη Βάσια σε 1 ώρα και 15 λεπτά. Όλα καλά, Μήτσο, λέω στον εαυτό μου. Η δουλειά σου να γίνει. Και πάω να μπω στο κτίριο. Η ράμπα που θα μου έδινε την πολυπόθητη πρόσβαση είναι μία στενή, απότομη και σκουριασμένη κατασκευή. Με μια περίεργη στροφή που μου έβγαζε το μισό αμαξίδιο στον αέρα. Ψυχραιμία, Τζίμη, το ‘χεις.
Κα πράγματι, τα καταφέρνω. Επιτέλους! Ξεκινάω να ψάχνω το αρμόδιο γραφείο. Το ασανσέρ είναι οκ. Πάμεεεεε, Μητσάρα, τσιρίζω χαρούμενος μέσα μου. Και φτάνω στο γραφείο. Τέλεια.
Ο αστυνόμος είναι σοβαρός και κοιτάει όλα τα έγγραφα που χρειάζονταν. Μετά κοιτάει εμένα. Μετά κοιτάει πάλι τα χαρτιά. Μετά πάλι εμένα. Και μετά μου κάτι τη μαγική ερώτηση:
“Πού είναι το δεξί σου χέρι;;”.
Μου πέρασαν πολλές απαντήσεις από τον νου. Προβάδισμα όμως είχε μία:
“Το άφησα στο σπίτι, γιατί μου ζήτησε η μάνα μου να της δώσω ένα χεράκι με τις δουλειές”. Τελικά όμως δίστασα και είπα την αλήθεια.
“Έχασα το χέρι μου πριν χρόνια σε ένα τροχαίο ατύχημα” και με το που τελειώνω την πρόταση, αρχίζω και αγχώνομαι με τη χαζομάρα που είπα. Αν δεν καταλάβει τη μεταφορά και με βάλει πρώτα να κάνω δήλωση για απολεσθέντα;; Αλλά όχι, ευτυχώς το ‘πιασε.
“Στην ταυτότητά σου γιατί έχεις το δεξί σου χέρι;;”.
Πείτε την αλήθεια… δεν σας περνάνε και εσάς πολλές απαντήσεις από το μυαλό;;
Εγώ όμως είμαι καλό παιδί και τον λυπήθηκα. Του απάντησα ψύχραιμα και ειλικρινά. Αυτός όμως δεν με λυπήθηκε. Έριξε τη βόμβα του.
“Θέλω ένα χαρτί γιατρού που να λέει ότι δεν έχεις δεξί χέρι. Και να γράψει και γιατί δεν έχεις χέρι”.
Τη συνέχεια δεν σας τη λέω, γιατί μια μέρα μπορεί να τα βάλω σε καινούργια παράσταση. Βλέπετε, όμως, ότι δεν φταίω εγώ, έτσι;; Η ελληνική πραγματικότητα γεννάει την κωμωδία, όχι εγώ.
Τα υπόλοιπα θα τα πούμε από κοντά στο Θέατρο Σοφούλη.
“Στα καλά του καθισμένου 2,5″».
Φωτό: News247, Athens Voice