Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Το πώς αντιμετωπίζουμε άνθρωπο με αυτισμό πρόβαλε γι’ ακόμα μια φορά ο πρώην μπασκετμπολίστας Δημήτρης Παπανικολάου.. καθώς έσωσε ένα μικρό παιδί που κινδύνευε καθώς βρέθηκε να κάθεται στη άσφαλτο.. σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Ο υπέροχος Δημήτρης Παπανικολάου.. έχει ιδιαίτερες ευαισθησίες για το θέμα του αυτισμού.. καθόσον η κόρη του Άρια πάσχει από αυτισμό.. και έκτοτε δίνει αγώνα ζωής για την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των ανθρώπων για το θέμα αυτό! Πάντως.. σχετικά με το περιστατικό.. ο ίδιος ανήρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
«Σήμερα μιας και έγινε ήδη γνωστό, αφού ήμασταν σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας για 10 περίπου λεπτά, είδα έναν νεαρό πεσμένο στο έδαφος και να μην δέχεται ενήλικες να τον ακουμπάνε καθώς προσπαθούσαν να τον τραβήξουν στην άκρη. Κοίταξα αν υπάρχει αίμα τριγύρω η όχημα τρακαρισμένο και δεν είδα.
Έριξα μια γρήγορη ματιά στον καθρέφτη να κρίνω αν μπορώ να βοηθήσω η αν θα προκαλέσω πολύνεκρο. Είχα καταλάβει ότι πρόκειται για αυτισμό χαμηλής λειτουργικότητας σε κρίση. Είπα να φύγουν όλοι από γύρω μου και να σταματήσουν με ένα τρίγωνο πιο πίσω τα αυτοκίνητα γιατί ήξερα ότι θα χρειαστεί χρόνος να τον πάρω από εκεί…
Ξαπλώσαμε μαζί στην άσφαλτο αρχικά χωρίς να τον ακουμπήσω καθόλου και μπήκα στον κόσμο του. Όταν κατάλαβα οτι ήταν έτοιμος και ότι με εμπιστεύεται του ζήτησα να με πιάσει από το μπράτσο να πάμε στην άκρη. Είναι σημαντικό να είστε ενημερωμένοι. Και ελπίζω ότι σε περιπτώσεις τέτοιες που θα κληθεί το ΕΚΑΒ η η Αστυνομία να είναι εκπαιδευμένοι.
Θερμή παράκληση μην τα βάλετε ελαφρά την καρδία με τους γονείς του Παιδιού. Πολλές φορές είναι δύσκολες καταστάσεις αυτές που πρέπει να διαχειριστούν.
Τέλος θα κλείσω με κάτι που έχει πει ο Τάσος Λειβαδίτης. «Κι όταν δεν πεθαίνουμε ο ένας για τον άλλο, είμαστε κιόλας νεκροί». Κινδυνέψαμε ναι, αλλά σήμερα θα κοιμηθούμε καλύτερα».
Άνθρωποι με αυτισμό.. Ζούνε δίπλα μας.. συνήθως αθέατοι στη σκιά της πολυάσχολης πραγματικότητάς μας και της αδιαφορίας μας. Περπατούν ανάμεσά μας.. δεν τους προσέχουμε ή απλά τους ρίχνουμε ένα βλέφαρο περιέργιας.. γιατί εμείς υποτίθεται ότι ανήκουμε στον κόσμο των «λογικών» και ας έχουμε ο καθένας τη δική του τρέλα.. τις δικές του ιδιοτροπίες! Εκείνους τους κατατάσσουμε στην κατηγορία των «απροσάρμοστων».. εκείνων με τους ψυχαναγκαστικούς κανόνες που μπορεί να είναι πανέξυπνοι.. αλλά το ότι είναι περίεργοι.. ανατρέπει κάθε θετική τους πλευρά.
Είναι το πιο αγνό και αθώο κομμάτι της κοινωνίας μας.. είναι οι συνάνθρωποί μας στο φάσμα του αυτισμού. Είναι αυτά τα υπέροχα παιδιά που γεννιούνται κατευθείαν «πολιτογραφημένα» για τον παράδεισο.. μαζί με τους αγωνιστές γονείς τους. Γονείς που περνούν τα πάνδεινα για να στερεώσουν τη ζωή των χαρισματικών παιδιών τους.. όχι τόσο για τις δυσκολίες που συνοδεύουν τη ζωή με ένα αυτιστικό παιδί.. με έναν αυτιστικό άνθρωπο.. όσο για την τραγική εγκατάλειψή τους από την πολιτεία.. άλλα και την κακοήθεια μιας κοινωνίας που ξέρει να κάνει τους μεγάλους σταυρούς και να τηρεί μια αντίληψη καθωσπρεπισμού.. αλλά όταν πρόκειται να κάνει πράξη τα ηθικοχριστιανικά διδάγματα.. τότε στρέφει επιδεικτικά το κεφάλι από την άλλη! Η σύγχρονη κοινωνία ρέπει προς την αποξένωση και την απαξίωση κάθε έννοιας αλληλεγγύης.