Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Δύο χρόνια έχουν περάσει από την σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη, ένα γεγονός που σημάδεψε βαθιά την ελληνική κοινωνία. 57 άνθρωποι έχασαν άδικα τη ζωή τους, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά – φοιτητές, ενώ ένας ακόμη νεαρός, ο Γεράσιμος, ο μοναδικός επιζών του πρώτου βαγονιού, βρίσκεται από τότε σε βαθύ κώμα.
Ήταν μια νύχτα που η χώρα πάγωσε μπροστά στην ανείπωτη απώλεια, μια στιγμή που οι ζωές πολλών ανθρώπων άλλαξαν για πάντα. Είναι ακόμη πιο βασανιστικό και τραγικό το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε φρικτό θάνατο λόγω απανωτών ανθρώπινων λαθών, παραλείψεων και μακροχρόνιας ολιγωρίας, νοοτροπίας βολέματος και ρουσφετιού, που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία, σφαλμάτων δηλαδή που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.
Σήμερα, κοιτάζοντας πίσω, δεν έχουμε ούτε το δικαίωμα ούτε και την πολυτέλεια να ξεχάσουμε. Αντίθετα, οφείλουμε να θυμόμαστε καθαρά για να απαιτήσουμε ασφαλείς μεταφορές, δικαιοσύνη και διαφάνεια.
Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές η κοινωνία δοκιμάζεται. Ο θυμός, η οργή, η θλίψη και η απογοήτευση κυριαρχούν. Ωστόσο, χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή για να μην ξεφύγουμε από το στόχο μας που δεν είναι άλλος από την απόδοση δικαιοσύνης, το άπλετο φως στην υπόθεση και τις ενέργειες που γίνονται για να αποτρέψουν άλλο ένα τέτοιο συμβάν.
Όλοι οι άνθρωποι, οι πολίτες αυτής της χώρας, πρέπει να μείνουμε ψύχραιμοι και να αποφύγουμε το διχασμό. Το οφείλουμε στους νεκρούς και στις οικογένειές τους.
Η τραγωδία των Τεμπών αποκάλυψε για ακόμη μία φορά ελλείψεις και προβλήματα του κρατικού μηχανισμού, των υποδομών, της δικαιοσύνης. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Και ούτε πρόκειται να αλλάξει κατά την ταπεινή μου γνώμη, αν δεν αναλογιστεί ο καθένας από εμάς τις δικές του ευθύνες… Γιατί το Κράτος δεν είναι μια αόρατη, εξωγενής και μυστηριώδης δύναμη που αποφασίζει και πράττει μόνη της. Το Κράτος είμαστε εμείς, ο καθένας που ασκεί το εκλογικό του δικαίωμα κι ο καθένας που εργάζεται σε θέσεις Δημοσίου / Υποδομών. Και όπως λέει η σοφή λαϊκή παροιμία: «Όπως στρώσεις, έτσι θα κοιμηθείς».
Η μνήμη γίνεται κινητήριος δύναμη μόνο όταν οδηγεί σε πράξεις.
Δεν ξεχνάμε. Διεκδικούμε. Μένουμε ενωμένοι. Για να μη βρεθεί ποτέ ξανά άνθρωπος χωρίς οξυγόνο.