
Γράφει η Ελένη Φούρλη.
Σαββατοκύριακο πριν τη Μ. Βδομάδα. Σαββατοκύριακο που οι φοιτητές ταξιδεύουν για τα σπίτια τους.. Ταξιδεύουν για να περάσουν το Πάσχα με τις οικογένειές τους. Χαρά.. ανυπομονησία.. γαλήνη. Ώρα για ξεκούραση.. για χάδια από τους γονείς.. και για γέλια. Έτσι είναι οι γιορτές.. έτσι είναι το Πάσχα στην πατρίδα μας.
Το σημερινό μου άρθρο.. θέλω να το αφιερώσω στους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη και σε όλους τους ανθρώπους που σε αυτές τις γιορτές θα έχουν μια απώλεια. Αυτή η απώλεια.. θαρρώ πως είναι χειρότερη και από τον ίδιο τον θάνατο. Είναι η απουσία.. η απουσία του παιδιού από το σπίτι.. η απουσία της χαράς.. η απουσία της ίδιας της ζωής ενώ ζούνε οι άνθρωποι.
Ποια Ανάσταση να ζήσουν αυτές οι οικογένειες; Στέλνω λοιπόν εγώ.. και εύχομαι κι εσείς.. την αγάπη μου και την προσευχή μου σε αυτά τα σπίτια.. Να εκτιμούμε τους ανθρώπους που θα έχουμε στο πλάι μας. Να είμαστε ευγνώμονες που είναι μαζί μας και που είμαστε μαζί τους. Καλό ΣΚ αγάπες!