Γράφει η Σταυρούλα Λουκά.
Η γειτονιά στο χωριό αλλά και στην πόλη, όπου μεγάλωσα, ευτυχώς ήταν πάντα γεμάτη από παιδιά κάθε ηλικίας… Όταν το διάβασμα τελείωνε το παιχνίδι ξεκινούσε… όσο για το καλοκαίρι… τότε πραγματικά δεν μας ενδιέφερε τίποτε άλλο, ξεχνούσαμε ακόμη και να φάμε κάποιες φορές, το παιχνίδι ήταν η προτεραιότητά μας.
Παιχνίδι με τους φίλους μας! Τα ηλεκτρονικά και η τηλεόραση είχαν δεύτερο ρόλο…
Αναπολώντας λοιπόν, αυτές τις ανεπανάληπτες και πραγματικά ονειρικές αναμνήσεις, μου ήρθαν στον νου τα παιχνίδια, που εγώ με τους φίλους μου λατρεύαμε να παίζουμε.
Και θα ξεκινήσω βέβαια, από τον βασιλιά των παιχνιδιών της γειτονιάς! Το κρυφτό! Ανάλογα με τη φαντασία του κάθε παιδιού η κρυψώνα μπορούσε πραγματικά να μην γίνει αντιληπτή, μέχρι και το τέλος του παιχνιδιού.
Τα μήλα. Εκεί βέβαια χρειαζόμασταν και μια μπάλα! Τα γέλια έδιναν και έπαιρναν και για να βγεις νικητής σίγουρα έπρεπε να έχεις πολύ καλά αντανακλαστικά.
Αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Όλα εμείς τα πιτσιρίκια έπρεπε να παραμείνουμε ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα… και αυτό φυσικά αποτελούσε κατόρθωμα…
Μαντηλάκι. Αφού χωριζόμασταν σε ομάδες , το κυνηγητό για το μαντηλάκι της αντίπαλης ομάδας ξεκινούσε και η κάθε ομάδα γινόταν μια γροθιά απέναντι στην άλλη.
Γέλια, χαρά, νεύρα και συχνά τσακωμοί και παρεξηγήσεις ήταν πάντα μέσα στο πρόγραμμα! Πάντα η φιλία και η αγάπη νικούσε, γιατί το παιχνίδι είναι επικοινωνία και όταν τα παιδιά δημιουργούν αληθινές σχέσεις τίποτα δεν μπορεί να τις χαλάσει!
Υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν πολλά παιχνίδια με τα οποία τα παιδιά διασκεδάζουν και νιώθουν ευτυχισμένα, εγώ βέβαια επέλεξα τα δικά μου αγαπημένα!