Γράφει η Κάτια Καραχάλιου.
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα σκέφτομαι μια παλιά φίλη με θάρρος και δύναμη. Δίπλα σε ένα παιδί με καρκίνο, με χαμόγελο και αισιοδοξία, για να το ενθαρρύνει, να χαμογελά και να ζήσει με χαρά τη ζωή του.
Αν όχι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ, τότε σίγουρα ένας από τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους που έχω συναντήσει στη ζωή μου, με πλατύ χαμόγελο και δυνατό γέλιο που σε συνεπαίρνει.
Και το αποτέλεσμα την δικαίωσε, αφού έχει ένα παιδάκι, που παρά τα όσα πέρασε, γελά με πάθος, ζει με χαρά και κουβαλά αισιοδοξία τόση που δεν έχουν πολλοί άνθρωποι.
Πολλές φορές έχουμε απορίες που δεν εκφράζουμε, φοβούμενοι πως φέρνουμε τους άλλους αντιμέτωπους με μνήμες που δεν θα ήθελαν. Και όμως τελικά, οι αναμνήσεις κάποιου ατόμου, μπορούν να βοηθήσουν έναν ακροατή να συλλογιστεί σε βάθος, πόσο σημαντικά είναι κάποια πράγματα στη ζωή και πόσο σπουδαίο είναι να τα σκεφτόμαστε κάθε μέρα.
Μια φιλική κουβέντα που μου έδωσε να καταλάβω, πως ένας άνθρωπος μπορεί να μείνει αισιόδοξος στη ζωή του, όσες “ανηφόρες και αν τράβηξε”, αν αντιληφθεί τι έχει σημασία και τι όχι και αν καταφέρει να αντλεί τα θετικά μέσα από αρνητικές καταστάσεις.
Πότε μάθατε πως το παιδί πάσχει από καρκίνο και ποια ήταν η πρώτη σας σκέψη;
Όταν ήταν στην ηλικία των 8 ετών. Αιφνιδιαστήκαμε, ήταν κάτι αναπάντεχο.
Πως αντιδράσατε; Τι συζητήσατε με τα άλλα μέλη της οικογένειας;
Αφού μας ενημέρωσαν οι γιατροί για το τι ακριβώς είναι αυτό, από τι πάσχει το παιδί, τότε ζητήσαμε να ενημερωθούμε για όλη την διαδικασία της θεραπείας και φυσικά για το ποσό πιθανόν είναι να συνεχίσει το παιδί να είναι στη ζωή. Αν θα υπάρξουν προβλήματα στις χημειοθεραπείες που θα πάρει, το πρωτόκολλο της θεραπείας, ποσό χρονικό διάστημα θα χρειαστεί να λείψει από το σπίτι και φυσικά ζητήσαμε βοήθεια ψυχολόγου, για να δούμε κατά πόσον αυτό θα έχει αντίκτυπο στη ψυχολογία του παιδιού και το βασικότερο από όλα, ήταν να μάθουμε σε πόσο σοβαρή φάση βρισκόταν αυτή τη στιγμή στο κομμάτι της ασθένειας. Σε ποσό μεγάλο βαθμό είχε επηρεάσει τον οργανισμό της και το σώμα της. Γιατί έχει βαθμίδες αυτό το πράγμα. Για παράδειγμα το παιδί είχε νοσήσει σε όλα τα μέλη του σώματος εκτός από το κεφάλι. Το κεφάλι ήταν καθαρό, δεν είχε προλάβει να νοσήσει. Όποτε αυτό ήταν μια βαθμίδα που γλιτώσαμε, γιατί δεν θα χρειαζόταν να κάνει ακτινοθεραπείες. Ήταν διαφορετικό το πρωτόκολλο θεραπείας.
Οτιδήποτε και αν σου συμβαίνει στη ζωή, πρέπει να παίρνεις πάντα την θετική και αισιόδοξη πλευρά.
Το παιδί κατάλαβε ποτέ τι είχε;
Όχι. Δεν κατάλαβε ποτέ. Επειδή το μάθαμε μετά από ένα σπάσιμο που είχε στο πόδι, το οποίο εμφάνισε και την ασθένεια πιο γρήγορα, δεν χρησιμοποιήσαμε ποτέ τη λέξη «καρκίνος». Ήταν καθαρά καθοδήγηση ψυχολόγου, ώστε να μην το τρομάξουμε. Χρησιμοποιήσαμε άλλες λέξεις και αλλά παραδείγματα για να της δώσουμε να καταλάβει πως είναι μια σοβαρή ασθένεια, αλλά δεν είναι κάτι θανατηφόρο και ότι δεν πρόκειται να κάνει κακό στη ζωή της.
Λένε ότι μετά από μια τέτοια εμπειρία οι άνθρωποι γίνονται πιο δυνατοί. Ισχύει;
Σαφώς γίνονται πιο δυνατοί. Διαπιστώνουν πως μαθαίνουν πράγματα για τον εαυτό τους και την ψυχική δύναμη τους, που δεν ήξεραν πως είχαν. Η οικογένεια δένεται περισσότερο άρα είναι πιο δυνατή. Είναι μια ομάδα που μπορεί να τα καταφέρει απέναντι στις δυσκολίες, όταν φυσικά υπάρχει αυτό, η δεμένη δηλαδή οικογένεια. Πολύ πολύ μεγάλο ρόλο παίζει σε αυτήν την ασθένεια η ψυχολογία του ασθενή και των μελών της οικογένειας. Αν δεν τον στηρίξουν δεν πρόκειται να πάει καλά.
Ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση και για εμένα και για το παιδί και για όλα τα μέλη της οικογένειας, γιατί το καθένα το ζει ξεχωριστά και διαφορετικά.
Πως διατηρήσατε την αισιοδοξία σας και πως καταφέρατε να είναι το παιδί τόσο χαρούμενο μετά από μια τέτοια περιπέτεια;
Παρ’ όλο που είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση, κυρίως για μια μητέρα όταν τη ζει, θεωρώ ως άνθρωπος πως οτιδήποτε και αν σου συμβαίνει στη ζωή, πρέπει να παίρνεις πάντα την θετική και αισιόδοξη πλευρά. Μπορεί να ήταν μια πολύ δύσκολη κατάσταση και για εμένα και για το παιδί και για όλα τα μέλη της οικογένειας, γιατί το καθένα το ζει ξεχωριστά και διαφορετικά, αλλά θεωρώ ότι μέσα από αυτήν την διαδικασία, κυρίως το παιδί έγινε πιο δυνατό, πιο θαρραλέο μπορεί να αντιμετωπίσει διαφορετικά τις δυσκολίες της ζωής. Επίσης εμείς αρχίσαμε να σκεφτόμαστε πολύ διαφορετικά τα πράγματα στη ζωή μας και να τα απλοποιούμαι περισσότερο και φυσικά μέσα από αυτήν την δυσκολία αποκτήσαμε πολύ δυνατούς φίλους και πολύ πολύ δυνατές σχέσεις με ανθρώπους. Αυτό μας έκανε να δημιουργήσουμε πιο καλή άποψη για την ίδια τη ζωή και τον τρόπο που πρέπει να ζούμε την καθημερινότητα μας. Δηλαδή να μην ασχολούμαστε με πεζά πράγματα της καθημερινότητας, να μην μένουμε σε πράγματα που δεν πρέπει να μένει κανένας. Θα πρέπει να μένουμε μόνο στα ουσιώδη και όχι σε λεπτομέρειες που είναι περιττές. Άρα το αισιόδοξο κομμάτι από αυτήν την ιστορία είναι ότι μας έκανε πιο δυνατούς και κρατήσαμε και μάθαμε ποιοι άνθρωποι μπορούν να είναι δίπλα μας, ξεκαθαρίσαμε αυτήν την εικόνα και αποκτήσαμε και καινούριους φίλους.
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που το βιώνουν και είναι δύσκολο ψυχικά να το αντιμετωπίσουν. Τι θα τους συμβουλεύατε, έχοντας ήδη περάσει την κατάσταση αυτή;
Το βασικότερο για να γίνει καλά αυτός που νοσεί είναι να έχει δίπλα του ανθρώπους που πιστεύουν ότι θα γίνει καλά. Αν δεν έχει τέτοιους ανθρώπους δίπλα του, τότε εκείνος δεν μπορεί να παλέψει. Είναι σαν στήριγμα, είναι σαν πατερίτσα αν μπορώ να το πω έτσι, για να μπορέσει κάποιος να βαδίσει πιο σύντομα προς τη ζωή. Πρέπει να είναι δυνατοί, να του δίνουν κουράγιο, να τον στηρίξουν όπως πρέπει. Επειδή αυτός ο δρόμος έχει πολλές δυσκολίες, πρέπει πρώτα εκείνοι να πιστέψουν ότι θα γίνει καλά και μετά να το μεταφέρουν στον άλλο. Οπότε πρέπει να είναι αισιόδοξοι, θετικοί και να τον βοηθήσουν για να έχει επιτυχία. Αν δεν έχει καλή ψυχολογία ο ασθενής δεν μπορεί να γίνει καλά. Αυτό πιστεύω.