Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Όπως εξέφρασα σε προηγούμενο άρθρο.. οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Γάζα προκαλούν μια γενοκτονία. Οι αριθμοί συγκλονίζουν. Το υπουργείο Υγείας της Γάζας.. που ελέγχεται όμως από την Χαμάς.. ανακοίνωσε εχτές ότι τουλάχιστον περίπου 10 χιλιάδες Παλαιστίνιοι έχουν χάσει τη ζωή τους από την έναρξη των ισραηλινών πληγμάτων στη Λωρίδα της Γάζας. Μεταξύ των νεκρών αυτών και πάνω από 4 χιλιάδες παιδιά.. δηλαδή ποσοστό άνω του 40% των θυμάτων.
Ο αριθμός των νεκρών παιδιών συνομολογείται με μαρτυρίες ανταποκριτών δημοσιογράφων από όλον τον κόσμο. Πλέον των παιδιών που πέθαναν από τους βομβαρδισμούς.. υπάρχουν χιλιάδες άλλα που έχουν υποστεί σοβαρότατα θέματα υγείας.. ενώ όλα τα παιδιά.. λόγω του φόβου και της έλλειψης τροφής.. νερού.. και φαρμάκων.. έχουν ή θα νοσήσουν από ψυχολογικά τραύματα.
Την επόμενη μέρα.. κανένα παιδί στη Γάζα.. κανένας Παλαιστίνιος της επόμενης γενιάς που κατοικεί στη Γάζα.. δεν θα υπάρχει. Ακόμα και αν ζήσει ένα παιδί.. ακόμα και αν δραπετεύσει από την κόλαση της Γάζας.. ο ξεριζωμός του θα είναι τόσο βίαιος που η πληγή δεν θα κλείσει ποτέ. Τότε.. η εκδίκηση θα είναι το πιο κοντινό.. το πιο οικείο.. ίσως το πιο δίκαιο συναίσθημα. Φυσικά.. τότε θα είναι οι κακοί.. οι τρομοκράτες.. οι εγκληματίες της ανθρωπότητας.
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν φταίνε μόνο οι Ισραηλινοί ή οι Αμερικάνοι. Φταίνε εξίσου και οι φονταμενταλιστές.. οι σκληροπυρηνικοί ισλαμιστές που λειτουργούν ως κριτές των ηθών και της κοσμικότητας των ανθρώπων. Ειδικά εκείνοι.. βλέπουν τα παιδιά αυτά που πεθαίνουν.. που πληγώνονται.. που ξεριζώνονται.. ως μάρτυρες του Ισλάμ. Μόνο που η αλήθεια είναι ότι δεν είναι μάρτυρες.. αλλά θύματα.. θύματα ανθρώπων που και η κόλαση φοβάται να τους υποδεχτεί.
Έλληνες και ξένοι ανταποκριτές μεταδίδουν την αλήθεια για τη Γάζα. Οι παρακάτω μαρτυρίες μας δίνουν την εικόνα.. το αποτύπωμα του πολέμου.. το έγκλημα της Γάζας.
«Δεν θέλω τεχνητά μέλη, αλλά τα πόδια μου»: Η 13χρονη Λέιγιαν αλ Μπαζ κλαίει απελπισμένα στο κρεβάτι της στο νοσοκομείο Νάσερ, στο Χαν Γιουνίς, στη νότια Γάζα. «Θέλω να μου βάλουν τα πόδια πίσω, ξέρω ότι μπορούν να το κάνουν», λέει η κοπέλα σε δημοσιογράφο του Γαλλικού Πρακτορείου που της παίρνει συνέντευξη στην παιδιατρική πτέρυγα του νοσοκομείου.
Όλα έγιναν την περασμένη εβδομάδα, λέει η μητέρα της Λέιγιαν. Ενα ισραηλινό αεροπλάνο πέταξε πάνω από την περιοχή αλ Κουάνταρα, στο Χαν Γιουνίς. Εριξε μια βόμβα που «έπληξε το σπίτι μας, σκοτώνοντας δύο από τις κόρες μου, την Ιχλας και την Κιτάμ και δύο εγγόνια μου. Το ένα μόλις είχε γεννηθεί». Οι διασώστες βρήκαν τα καμένα πτώματα. «Στο νεκροτομείο αναγνώρισα το πτώμα της Ιχλας από τα σκουλαρίκια της», λέει κλαίγοντας η Παλαιστίνια. κίνδυνο».
Σε μικρή απόσταση από το κρεβάτι της Λέιγιαν βρίσκεται ένα άλλο κορίτσι. «Όταν με μετέφεραν εδώ -λέει η Λάμα αλ Αγα – ζήτησα από τη νοσοκόμα να με βοηθήσει να καθίσω. Εκείνη τη στιγμή ανακάλυψα ότι δεν είχα πια πόδια». Η 14χρονη Λάμα λέει όμως πώς είναι αποφασισμένη να μην αφήσει την αναπηρία να σημαδέψει το μέλλον της. «Θα μου τοποθετήσουν τεχνητά πόδια και θα συνεχίσω τις σπουδές μου, έτσι θα πραγματοποιήσω το όνειρό μου να γίνω γιατρός».
Έξω από το νοσοκομείο, περπατώντας στο γήπεδο όπου έπαιζε ποδόσφαιρο, είναι ο 14χρονος Αχμαντ Αμπού Σάχμαν, ντυμένος με πράσινο μπλουζάκι και σορτς. «Όταν ξύπνησα μετά την επέμβαση ρώτησα τον αδερφό μου: «Πού είναι το πόδι μου;». Λίγες μέρες νωρίτερα, μια βόμβα είχε καταστρέψει το κτίριο όπου διέμενε, προκαλώντας το θάνατο έξι από τα ξαδέρφια του. «Ο αδελφός μου είπε ψέματα- συνεχίζει ο Αχμαντ- μου είπε ότι το πόδι μου ήταν εκεί αλλά ότι δεν το ένιωθα λόγω των αναισθητικών φαρμάκων». Μόνο την επόμενη μέρα «ένα από τα ξαδέρφια μου μου είπε την αλήθεια». Ο Αχμαντ έκλαψε πολύ σκεφτόμενος ότι δεν θα ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. «Μια εβδομάδα πριν τον πόλεμο, μπήκα σε μια ποδοσφαιρική ομάδα», λέει με πόνο.
Μια άλλη μαρτυρία είναι επίσης συγκλονιστική και αφορά την κατάσταση στα νοσοκομεία της Γάζας. Η κατάσταση στα νοσοκομεία της Γάζας παραμένει δραματική.. αναγκάζοντας το Ισραήλ να επιτρέψει σήμερα τη ρίψη από αεροσκάφος της Ιορδανικής αεροπορίας με αλεξίπτωτα ιατρικού εξοπλισμού. Το νοσοκομείο αλ-Σίφα σχεδόν έχει καταρρεύσει.. λέει ο δρ. Αμπού Αμπεντ.. αναπληρωτής ιατρικός συντονιστής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα . «Η κατάσταση των ιατρικών εγκαταστάσεων στη Γάζα είναι άθλια: οι γιατροί, οι νοσηλευτές και το υγειονομικό προσωπικό είναι εξαντλημένοι και εργάζονται ασταμάτητα εδώ και 30 ημέρες».
Αυτό που έχει σημασία.. εξηγεί ο γιατρός.. είναι η απουσία αναισθητικών υλικών και παυσίπονων. Ακριβώς αυτή η έλλειψη μέσων επιβάλλει δραστικές επιλογές. Οι ακρωτηριασμοί των άκρων, εξηγεί ο διευθυντής του νοσοκομείου Νάσερ, Ναχέντ Αμπού Τάαεμα, είναι η μόνη βιώσιμη επιλογή λόγω της σπανιότητας εξιπλισμού και φαρμάκων. «Διαφορετικά – υπογραμμίζει – οι ασθενείς θα μπορούσαν να υποστούν επιπλοκές που θα έβαζαν τη ζωή τους σε κίνδυνο ».
Η κατάσταση στη Γάζα είναι τόσο δραματική που-όπως γράφει η Haaretz- Ισραηλινοί αξιωματούχοι σχεδιάζουν να αυξήσουν τη βοήθεια που επιτρέπεται στη Γάζα. «Οι αξιωματούχοι παραδέχονται ότι ο περιορισμός της βοήθειας ήταν μια αναποτελεσματική μέθοδος πίεσης στη Χαμάς, καθώς η ηγεσία της δεν πτοείται από τα βάσανα των αμάχων».
Τη φρίκη που έζησε στον πολιορκημένο θύλακα περιγράφει και μια Αμερικανίδα νοσοκόμα που έφυγε από τη Γάζα. Αφού επέστρεψε σε ασφαλές μέρος στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Έμιλι Κάλαχαν, διευθύντρια της οργάνωσης αρωγής Γιατροί Χωρίς Σύνορα (MSF) μίλησε στο CNN για τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν εκεί.
Όπως περιέγραψε, η ομάδα της είδε «παιδιά με τεράστια εγκαύματα στο πρόσωπο, στο λαιμό και σε όλα τα άκρα τους».
«Επειδή τα νοσοκομεία είναι τόσο υπερφορτωμένα, παίρνουν εξιτήριο αμέσως», είπε η Έμιλι Κάλαχαν, προσθέτοντας ότι τα παιδιά στη συνέχεια στέλνονται σε καταυλισμούς προσφύγων χωρίς πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό. «Τους δίνουν νερό κάθε 12 ώρες», είπε, προσθέτοντας ότι «υπήρχαν μόνο τέσσερις τουαλέτες» στο εκπαιδευτικό κέντρο Χαν Γιουνις της UNRWA στη νότια Γάζα.
Η εγκατάσταση φιλοξενεί περισσότερους από 22.000 εσωτερικά εκτοπισμένους και ο χώρος ανά άτομο είναι μικρότερος από 2 τετραγωνικά μέτρα, σύμφωνα με την υπηρεσία αρωγής του ΟΗΕ.
Η Κάλαχαν είπε ότι υπήρχαν παιδιά με «φρέσκα ανοιχτά εγκαύματα και πληγές και μερικούς ακρωτηριασμούς που απλώς κυκλοφορούν σε αυτές τις συνθήκες». «Οι γονείς φέρνουν τα παιδιά τους σε εμάς και λένε, “παρακαλώ μπορείτε να βοηθήσετε;” και δεν έχουμε προμήθειες».
Η Κάλαχαν δήλωσε ότι η ίδια και η ομάδα της έπρεπε να «ζητήσουν χάρες και να παρακαλέσουν φίλους» για τρόφιμα και νερό και πίστευε ότι κινδύνευαν να λιμοκτονήσουν εάν δεν είχαν πάρει βοήθεια.
«Όταν λέω ότι θα είχαμε πεθάνει από την πείνα χωρίς αυτούς, δεν υπερβάλλω», είπε. «Και στις στιγμές της απόλυτης απελπισίας των πολιτών, ήταν σταθεροί και ήρεμοι και απλώς τους μιλούσαν και τους έλεγαν ότι και αυτοί βρίσκονταν στην ίδια «βάρκα», δεν είχαν προμήθειες, δεν είχαν επίσης φαγητό και νερό, κοιμούνταν επίσης έξω στο τσιμέντο».
Πληροφορίες από «ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ» και «ΤΑ ΝΕΑ».