Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Μου αρέσουν πολύ τα άρθρα με θέμα «τι μου δίδαξαν οι πανελλήνιες» (γενικά, σαν διαδικασία). Αν έχουν και πολλές δόσεις χιούμορ, διαβάζω, ταυτίζομαι και γελάω μόνη μου, ενώ άλλες φορές ανακαλώ και συγκινούμαι.
Σήμερα, ξεκίνησαν οι πανελλήνιες, η δοκιμασία των μαθητών της Γ’ Λυκείου που ονειρεύονται να μπουν στη σχολή της επιλογής τους.
Όταν ήμουν εγώ στη θέση τους δεν είχα φανταστεί ότι θα ασχοληθώ με το κομμάτι της εκπαίδευσης και ότι θα περιγράφω στους μαθητές μου τις δικές μου εμπειρίες για να τους βοηθήσω αλλά και να τους χαλαρώσω.
Από τότε λοιπόν πέρασαν πολλά χρόνια (δεν λέω πόσα!), οι ιστορίες μου έχουν χιλιο-ειπωθεί κι έχουν αποκτήσει ρετρό απόχρωση, τα διδάγματα όμως είναι διαχρονικά.
Ήρθε η στιγμή ν’ αποτυπώσω κι εγώ, στο χαρτί, σκέψεις για τη διαδικασία των πανελληνίων εξετάσεων κι εύχομαι όλοι εσείς που δοκιμάζεστε φέτος, να βγείτε νικητές.
Νικητής δεν είναι μόνο εκείνος που θα γράψει καλά και θα καταφέρει να εισαχθεί στη σχολή που επιθυμεί. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, ποτέ δεν ξέρεις τι πραγματικά θα σπουδάσεις, όσο κι αν το έχεις ψάξει ή το επέλεξες επειδή σου άρεσε ο τίτλος ή απλά αυτό κατάφερες με τα μόριά σου. Δεν ξέρεις μέχρι να το σπουδάσεις στ’ αλήθεια.
Ξέρω πολλούς που μπήκαν στη σχολή που ονειρεύονταν και μετά από λίγο διαπίστωσαν ότι δεν τους αρέσει / ταιριάζει.
Ξέρω πολλούς που δεν μπήκαν στη σχολή των ονείρων τους, επέλεξαν κάτι άλλο και σήμερα είναι επιτυχημένοι και ευτυχισμένοι.
Νικητής είναι κι εκείνος που θα μάθει από τα λάθη του, εκείνος που θ’ αποκτήσει την εμπειρία των εξετάσεων και της διαχείρισης του στρες, εκείνος που θα μάθει, μέσα από όλη τη δύσκολη προετοιμασία, τι σημαίνει οργάνωση χρόνου, συγκέντρωση, αυτοέλεγχος, ιεράρχηση προτεραιοτήτων, πειθαρχία, ευελιξία, όρια, ισορροπίες.
Χαμένος θα είναι εκείνος που θα αγνοήσει όλα αυτά και θα κλείσει τα μάτια του μπροστά σε όλες αυτές τις, πολύτιμες για την υπόλοιπη ζωή του, εμπειρίες και δεξιότητες.
Τέλος, σχετικά με τους γονείς και το οικογενειακό περιβάλλον… Ήμουν από τις τυχερές που οι δικοί μου κατάφεραν να ισορροπούν την αγωνία τους, ώστε και να μην είναι αδιάφοροι αλλά και να μη με στρεσάρουν επιπλέον. Μεγάλο στοίχημα και πολύ δύσκολο task.
Θυμάμαι να διαβάζω βράδυ στην τραπεζαρία (εκεί άπλωνα βιβλία και σημειώσεις) γιατί την επόμενη μέρα έδινα αρχαία. Ο πατέρας μου έβλεπε ποδόσφαιρο (κάτι σημαντικό γινόταν εκείνη την περίοδο με το ποδόσφαιρο που τώρα δεν θυμάμαι). Αρχικά, είχε την ένταση του ήχου χαμηλά για να μην με ενοχλεί αλλά ήθελε τόσο πολύ να ακούσει, που σιγά σιγά και «ύπουλα» δυνάμωνε.
«Μα καλά» του είπα, «εγώ δίνω πανελλήνιες αύριο κι αντί να κάνεις ησυχία, δυναμώνεις το ποδόσφαιρο»; Και τότε μου είπε στα μούτρα τη μεγάλη αλήθεια που όλοι έχετε ακούσει αλλά συνεχίζετε ν’ αμφισβητείτε:
«Δεν πρόκειται να μάθεις τίποτα παραπάνω τέτοια ώρα, διάβασες όλη τη χρονιά και τώρα απλώς σπαταλάς χρόνο από τον ύπνο και την ξεκούρασή σου!»
Ψυχραιμία παιδιά!!! Η σκέψη μου πάντα μαζί σας!