Γράφει η Εύα Καλαβρή.
«Τι θα έλεγες να αλλάζαμε ζωές;»
Είπα στον μικρό μου χθες το απόγευμα καθώς συζητούσαμε για τη νέα σχολική χρονιά που ξεκινάει.
«Και τι δε θα έδινα να πήγαινα ξανά στο Δημοτικό», πρόσθεσα.
«Άνετα, μαμά», μου απάντησε.
«Εσύ Δ’ δημοτικού κι εγώ στη δουλειά σου»…
Γελάσαμε, συμφωνήσαμε ότι μόνο σε ταινίες πραγματοποιούνται τέτοιες ευχές και συνεχίσαμε ό, τι κάναμε…
Από εκείνη τη στιγμή προσπαθούσα να θυμηθώ πως ένιωθα όταν ήμουν στην ηλικία του κι επρόκειτο να ξεκινήσει μια νέα χρονιά, μια καινούρια τάξη. Μπήκα στα βαθιά μονοπάτια ανάκλησης μνήμης, ανακάλυψα ξανά τι φορούσα, πώς ήταν η τσάντα μου, πώς έφτιαχνα τα μαλλιά μου (χάλια η μόδα τότε και το μαλλί με φράντζα δεν έστρωνε με τίποτα)… Διαπίστωσα ότι είχα όλα τα συναισθήματα…
Ενθουσιασμό για το νέο ξεκίνημα: νέα βιβλία, νέα γνώση, καινούρια τάξη, νέα δασκάλα / δάσκαλος, ίσως και νέοι συμμαθητές – φίλοι.
Ανυπομονησία να συναντήσω ξανά τις φίλες μου και το αγόρι που μου άρεσε.
Άγχος, νευρικότητα, αβεβαιότητα για το άγνωστο και τις αλλαγές.
Ανησυχία για το πρόγραμμα: θα προλαβαίνω να διαβάζω και να κάνω και τις δραστηριότητες που μου αρέσουν;
Λύπη επειδή αποχωριζόμουν τις ανέμελες καλοκαιρινές μέρες, τις βουτιές στη θάλασσα, το αργοπορημένο πρωινό ξύπνημα, τις βραδινές βόλτες.
Κάπως έτσι και μετά από αυτή την «άσκηση», πήγα στον μικρό μου και του θύμισα την ταινία «Τα μυαλά που κουβαλάς». Υπάρχει μια μεγάλη γκάμα συναισθημάτων που βιώνουμε και κάθε ένα από αυτά έχει την αξία του. Μπορεί εμείς οι γονείς να θέλουμε τα παιδιά μας να είναι μόνο χαρούμενα κι ευτυχισμένα, ωστόσο θα έρθουν κι άλλες στιγμές στη ζωή μας και δεν είναι σωστό να «αποφεύγουμε» τα αρνητικά συναισθήματα ή να τα αγνοούμε.
Και θα συγκινηθούμε, και θα κλάψουμε, και θα θυμώσουμε, και θα αγχωθούμε, και θα ζηλέψουμε. Όλες μας οι εμπειρίες, τα βιώματα, τα φίλτρα που διαμορφώνουμε, μας βοηθούν να «αγκαλιάσουμε» τα συναισθήματα και να τα διαχειριστούμε.
«Είναι φυσιολογικό να νιώθεις παράξενα που ξεκινάει το σχολείο», του είπα τελικά.
«Κι εγώ ένιωθα πολύ παράξενα στην ηλικία σου. Ήθελα πολύ και ταυτόχρονα δεν ήθελα να έρθει εκείνη η μέρα που θα ακουστεί το κουδούνι. Πολύ μπέρδεμα… Μέχρι να σκαρώσεις την πρώτη σκανταλιά με την παρέα σου… Μετά το μόνο άγχος θα είναι μην σαν ανακαλύψουν!!!»